Jón á Bægisá - 01.10.2009, Blaðsíða 10

Ingibjörg Haraldsdóttir:
Greiðvikinn nágranni
Undir lok níunda áratugar síðustu aldar sat ég löngum stundum við skrif-
borð uppi í Breiðholti og þýddi Karamazov-bræðurna eftir Dostojevskí.
Vinnustofan var í kjallara og með öllu gluggalaus. Ekkert heyrðist nema
suðið í eyrunum og tifið í tölvunni. Kjöraðstæður fyrir þýðanda.
30. júlí 1990 bar svo við að ég lenti í vandræðum með að þýða þrjú
erindi úr Launhelgum (Das Eleusische Fest) eftir Friedrich Schiller, sem
Dmítrí Karamazov er látinn fara með í bókinni. Mér leist illa á að þýða er-
indin úr rússnesku, og enn verr á að þýða þýska frumtextann. Engin dæmi
fann ég um að ljóðið hefði verið þýtt á íslensku.
Hvað var þá til ráða?
Gat ég beðið einhvern þýskuþýðanda um hjálp? Atti ég að þora að leita
til nágranna míns í Breiðholtinu, Helga Hálfdanarsonar? Við þekktumst
dálítið, vorum stundum samferða í strætó.
Eg lét slag standa, hringdi í Helga og bar upp erindið.
Schiller? sagði Helgi. Nei, gerir þú það ekki sjálf? Eg held það sé ekkert
vit í að ég fari að reyna það. Launhelgar segirðu? Jú, ég kannast við það.
Heyrðu, geturðu ekki skroppið hingað til mín eftir kvöldmat, við skulum
athuga málið.
I hönd fór eftirminnileg heimsókn til átrúnaðargoðsins. Helgi byrjaði
á að lesa erindin af blaðinu sem ég rétti honum, kinkaði kolli af og til og
tautaði eitthvað um að ég gæti þetta alveg einsog hann. Fljótlega sá ég þó
merki þess að hann var byrjaður að þýða erindin í huganum. Hann hættir
ekki fyrr en hann er búinn að þessu, hugsaði ég og varp öndinni léttar.
Hringdu til mín á morgun, þá tölum við saman, sagði hann að lokum
og fylgdi mér til dyra.
Arla næsta morguns hringdi síminn hjá mér. Hann hafði ekki getað
beðið.
Eg veit nú ekki hvort þú getur notað þetta, en ég hef lokið við þýð-
inguna, sagði hann. Vihu ekki koma og líta á hana hjá mér? Þú lagfærir
þetta svo sjálf ef með þarf.
8
á .dda’ýföjá — Tímarit um þýðingar nr. 13 / 2009