Jón á Bægisá - 01.10.2009, Síða 118

Suzana Tratnik
Þrjár örsögur
í manns eigin bakgarði
„Hvað er hafið?“ spurði ég yfir hádegismatnum.
Móðir mín og faðir grúfðu sig yfir diskana, en amma og afi horfðust
pirruð í augu. Nema hvað, við bjuggum í þeirra húsi, sátum við þeirra borð
í þeirra eldhúsi og átum þeirra mat af þeirra diskum. Þau áttu orðin líka.
Fimm ára telpa hefur ekkert til málanna að leggja og á að steinþegja við
matarborðið. Það er ekki hlutverk telpu að leiða samræður fjölskyldunnar.
Þess vegna litu amma og afi svo örg á hvort annað. Þau reiddust mér. Þau
umbáru af stökum þokka minnimáttar, en kröfuðst lágmarks virðingar af
þeim sem nutu hjartans gæða þeirra og efna.
„Vertu ekki að rugla þetta um hafið,“ sagði amma. „Hvaðan hefurðu
þessa vitleysu. Sinntu súpunni því hún kólnar. Þarftu alltaf að veiða upp
núðlurnar og drekka svo súpuna? Það eru mannasiðir að borða súpuna
fallega eins og hún er. Það sem eldað er í einu lagi á að setja í munninn í
einu lagi.“
Afi lyfti vörum af diskbarminum. Hann fiskaði upp núðlurnar fyrst
og var rétt búinn að svolgra í sig soðið.
„Það er ekkert sérstakt við sjóinn,“ sagði hann, „hreint ekki neitt sem
kemur okkur við. Bara glóandi hiti, saltað vatn og grjót.“ Hann gaf mér
auga og bætti við: „Við eigum það allt saman hér heima.“
Nokkra stund héldum við áfram að svolgra og smjatta án frekari orða-
lenginga.
„Mikið rétt,“ þóknaðist ömmu að lokum að segja. „Þú þarft ekki að
fara neitt því þú hefur okkur hér heima. Heiminn allan í eigin bakgarði.“
116
á Jföayáá — Tímarit um þýðingar nr. 13 / 2009