Breiðfirðingur - 01.04.1982, Side 63

BREIÐFIRÐINGUR
61
eldhúsinu. Þar var alltaf nóg að gera við að elda matinn. Einnig
fylgdi það eldhússtörfunum að mjólka kýrnar o.fl. Hin
vinnukonan var allan daginn við ullarvinnu í baðstofunni.
Fóstra tók sjálf á móti mjólkinni, þegar komið var inn úr fjósinu,
sigtaði hana og hellti í trogin. Þar var mjólkin í sólarhring. Þá var
undanrennan töppuð í fötu. Rjóminn var látinn í annað ílát og
strokkaður, þegar nóg var komið. Þetta var dýrmæt vara, bæði
fyrir heimilið, og eins til að láta í skiptum fyrir aðra vöru.
Skilvindur þekktust ekki á þessum árum.
A kvöldin voru allir við vinnu í baðstofunni, hver á sínu rúmi.
Kvenfólkið saumaði og prjónaði. Karlmennirnir kembdu ullina
þæfðu prjónles og unnu úr hrosshári, bjuggu til gjarðir úr
úrgangsull o.fl. Einn las upphátt, oftast úr sögubók. Stundum
voru einnig kveðnar rímur og þótti að því hin besta skemmtan.
Seinni part vetrar var settur upp vefstóll í baðstofunni og ofið
úr þeirri ull, sem búið var að vinna. Fóstra mín óf mikið sjálf.
Stundum var fenginn að vefari um tíma.
Vinnukonurnar höfðu m.a. það starf að þjóna
vinnumönnunum. Hafði hver einn mann eða tvo, ef þurfti. Eg
minnist eins atviks úr baðstofulífinu. Eitt sinn á kvöldvöku bar
gest að garði. Sá var heldur illa til reika, blautur og alskeggjaður.
En það voru flestir karlmenn á þessum tíma. Er maðurinn kom
upp í baðstofustigann sagði hann svo hátt að allir heyrðu: „Guð
blessi fólkið“. Síðan gekk hann á röðina og heilsaði öllum með
kossi. Ekki þótti mér það gott, því skeggið var blautt og óhreint.
Eg sá líka að konurnar gripu til svuntunnar til þess að þurrka
kossinn burt. - Ein vinnukonan fór nú ofan í eldhús og sótti vatn
í trébala.
Síðan leysti hún af manninum skóna og færði hann úr
sokkunum, þvoði honum um fæturna og þurrkaði. A meðan lá
maðurinn aftur á bak í rúmi. Þegar þessu var lokið settist
gesturinn upp og fór að kveða rímur. - Það var annars algengt að