Tímarit Máls og menningar - 01.09.2009, Page 131

T í m i n n l í ð u r e k k i
TMM 2009 · 3 131
eins og dýr. Ég var skelfdur, heillaður, þetta var nánasta samband sem ég
hafði komist í við nokkra manneskju. Hún gerði þetta þrisvar eða fjór-
um sinnum og síðan sneri hún andlitinu frá mér. Hún rak upp hlátur-
roku og sagði í stríðnistóni: „Ég er djöfullinn!“ Ég skildi hana ekki. Ég
var ölvaður, mér fannst sem ég hefði bragðið af munnvatni hennar í
munninum, síðdegisbirtan skar í augun. Milli trjábolanna sá ég hvíta
borgina og gufuna sem steig smá saman upp frá sjónum, glampann frá
þúsundum bíla á götunum. Zobéide hljóp gegnum kjarrskóginn. Hún
lék sér að því að fela sig bak við tré og kletta. Það voru önnur pör í
skógarrjóðrunum og einhverjir á gæjum. Efst á hæðinni óku bílarnir
hægt. Zobéide fór enn hærra, hún faldi sig í skorum upp við gamla vegg-
ina. Ég heyrði hláturinn í henni þegar ég nálgaðist. Ég þráði hana og ég
var hræddur um að hún gerði sér grein fyrir því. Þegar myrkrið skall á
fórum við aftur niður til borgarinnar, niður stigana þakta kýprusfræj-
um. Fuglar kvöldsins ráku upp skrítin öskur full af angist. Þegar við
vorum komin niður skildu leiðir snögglega, án þess að segja orð, án þess
að sammælast um nýtt stefnumót, eins og við myndum aldrei hittast
framar. Þetta var leikurinn hennar. Hún vildi ekkert sem héldi aftur að
henni. Ég var hræddur um að missa hana.
Það var um þetta leyti sem hún gaf mér ljósmyndina. Hún setti hana
í gamalt, gult umslag og rétti mér: „Hérna, þetta er handa þér. Ég vil að
þú geymir hana fyrir mig.“ Ég sagði heimskulega, hátíðlega: „Ég mun
geyma hana alla ævi.“ En hún fór ekki að hlæja. Augu hennar glönsuðu
undarlega eins og hún væri með sótthita. Ég skil það núna þegar ég
skoða ljósmyndina. Hún var að gefa sjálfa sig. Eins og hún hefði aldrei
átt annað líf, annað andlit. Þetta er eina minningin sem ég á um hana.
Síðustu augnablikin eru greypt í huga mér þrátt fyrir fáránleikann, rugl-
inginn sem veldur því að stundum held ég að mig hafi verið að dreyma,
þegar ég var með Zobéide uppi á þaki yfirgefinnar blokkar að næturlagi
og við horfðum á stjörnurnar yfir borginni. Hvernig var þetta mögu-
legt? Ég hef aldrei getað fundið blokkina aftur, aldrei skilið hvað henti
mig þessa nótt, hvernig allt gerðist. Ég býst við að Zobéide hafi séð fyrir
öllu án þess að hugsa beinlínis út í það, á sinn hátt, ég á við að hún vissi
örugglega að við ættum ekki eftir að hittast aftur. Hún hafði örugglega
ákveðið löngu fyrir þessa nótt að hún myndi fara burt, að hún myndi
yfirgefa allt sem hún þekkti, að þögul móðir hennar myndi fara að vinna
þar sem einhver vildi hana, að hún myndi aldrei aftur snúa heim í litlu
risíbúðina í Happy days. Samt sem áður er það minningin um þessa nótt
sem mér finnst ekki jafnast á við nokkra aðra, nátengd heimi ljósmynd-
arinnar úr skólanum, ég held að þessa nótt hafi ég staðið henni næst. Á
TMM_3_2009.indd 131 8/21/09 11:45:38 AM