Tímarit Máls og menningar - 01.11.2009, Síða 67

B a k v i ð f o s s i n n
TMM 2009 · 4 67
Maðurinn stendur við girðinguna sem heldur fólkinu í öruggri fjarlægð
frá fossinum, hann starir í vatnsiðuna og snýr sér svo að konunni
sinni.
Sjáðu! kallar hann og klifrar upp á girðinguna. Hann fleygir sér yfir
hana og gengur hratt niður grösuga hlíð, alveg að fossinum. Þar sem
hann stendur hefst regnbogi og hann stingur hendinni inn í litríkan
úðann, fálmar, lítur við, konan hans stendur og öskrar. Hann heyrir
ekkert nema í vatninu en sér að munnurinn á henni er galopinn, hún
veifar höndunum yfir höfði sér. Yfir honum er himinninn blár og breið-
ur, loftið streymir ferskt inn um nefið á honum og munninn, á andlitinu
perla dropar og vatnið rennur niður af skærgulu regnkápunni.
Hann krýpur og horfir niður vatnsfallið, ímyndar sér að hann sé vatn,
að hann fossi niður af kletti og hendir sér í strauminn, vatnið umfaðm-
ar hann, kippir honum niður með sér og hann hugsar með sér að svona
hljóti dauðinn að vera, einsog að stökkva fram af fossi án þess að finna
til sársauka.
Fallið er langt og hægt einsog tré vex á hundrað árum niður og upp
og teygir anga sína á eigin tíma, þannig hrapar maðurinn og liggur svo
á árbotninum og finnur höggbylgjurnar á líkama sínum, syndir burt frá
ljósinu, undir fossinn og lengra.
Þegar hann stingur höfðinu upp úr vatninu er hann staddur í stórum
helli.
Að baki hans er fossinn rennandi veggur. Maðurinn rís á fætur, geng-
ur dýpra inn í hellinn, snertir svalan steininn og skoðar burknana og
plönturnar sem vaxa í myrkrinu, drekka í sig stöku geisla sem brýtur sér
leið gegnum vatnsvegginn, og enginn fær nokkru sinni séð.
Hann hlustar á vatnið drjúpa, heyrir dyninn í fossinum fjarlægjast
bakvið sig. Hann gengur lengra og lengra og augun sjá í myrkri, þau sjá
dropasteinsveggina víkka. Undir honum er dautt og stillt vatnið sem
hann veður.
Þegar hann heyrir ekki lengur í fossinum og sér að hellirinn stækkar
stöðugt – verður að tómum svörtum geimi – hugsar hann um lífið, hvort
hann sé þarna einn, að plönturnar eru löngu hættar að sjást og að sólar-
ljósið er forsenda alls lífs. Hann gengur hikandi áfram, lítur stundum
við en greinir ekki neitt nema hellisveggina, stöðugt lengra og lengra í
burtu.
Þegar maðurinn vaknar man hann ekki drauminn. Hann fer á fætur og
blótar vegna þess að hann svaf klukkutíma of lengi. Hann hellir sér upp
á kaffi, sest við eldhúsborðið opnar dagblaðið, flettir. Kreppan er að
TMM_4_2009.indd 67 11/4/09 5:44:39 PM