Tímarit Máls og menningar - 01.11.2009, Qupperneq 93

M e s s u v í n o g m y r k u r
TMM 2009 · 4 93
þetta hafi gerst? Hitti djöfullinn hann í raun? Eða var hann einfaldlega
smiðssonur með sólsting, týndur í eyðimörkinni, sagan ýkt og umbreytt
á ferð sinni um aldirnar?
„Þú vilt semsagt að ég ljúgi að fólkinu áfram?“ Hann strikar form í
gólfið með fingrinum.
„Gera ekki allir prestar það? Eða ertu viss um að allir prestar trúi öllu
því sem stendur í Biblíunni? Þarftu endilega að trúa því til að veita fólki
huggun?“
Hann lokar augunum.
Það þurfti að klippa bílinn í sundur.
Hann situr í stofunni, les bók við kertaljós. Á meðan snjóar úti, stór
snjókorn sem falla letilega til jarðar, líkari fiðri en frosnu vatni. Hann
bíður eftir að hún komi heim, kann ekki við að fara í rúmið einn. Síminn
hringir og hann stendur upp, gengur að hljóðinu á veggnum. Karlmanns­
rödd, tilfinningalaus og fjarlæg, spyr hann að nafni og hvort hann sé eig­
inmaður hennar. Hún hafði keyrt útaf veginum og lent á grjóti. Það var
verið að flytja hana á spítalann en þetta leit ekki vel út. Það þurfti að
klippa bílinn í sundur, mælaborðið lá í kjöltunni á henni. Lögreglumað­
urinn vissi það ekki, læknarnir myndu þurfa að svara því. Selfossi.
Þórður leggur á og fæturnir gefa sig.
Hann liggur á gólfinu núna, steyttir hnefar og hné. Hjartað þegir en fer
svo af stað aftur, hvetur hann áfram. Hann er allt í einu í bílnum, að
keyra, en man ekki eftir að hafa gengið út úr húsinu. Bensíngjöfin er köld
og blaut og hann áttar sig á því að hann er berfættur. Augnlok og rúðu­
þurrkur berjast við að sjá út í gegnum bleytu. Vegurinn er lengri en hann
minnti, einmanalegri.
Hann keyrir framhjá bíl sem er utan í stærðar grjóti við veginn, bjarg
sem féll úr hlíðinni. Hann þekkir bílinn, jafnvel klesstan og klipptan. Veg­
urinn dregst út fyrir framan hann, lengist eftir því sem hann keyrir hrað­
ar.
Læknirinn segir að hún gæti lifað, en það er ekki víst. Seinna hlustar
hann á lögreglumann segja að það hafi verið hjólför á slysstað. Einhver
hafði keyrt framhjá án þess að láta vita. Það er þetta augnablik.
„Heldurðu að konan þín viti þetta?“ spyr hún. Hann hættir að strika í
gólfið.
„Ég þarf að fara. Það fer að koma að því að einhver sjái mig hérna, og
ég vil ekki að þér verði kennt um.“
TMM_4_2009.indd 93 11/4/09 5:44:42 PM