Tímarit Máls og menningar - 01.02.2015, Blaðsíða 8

K r i s t í n Ó m a r s d ó t t i r
8 TMM 2015 · 1
að í huga mínum – ég hafði annað að gera – en auðvitað dettur manni ekki
svona í hug nema af því að einhvers staðar innifyrir býr löngun til að tjá sig.
Kristín: Áttu börn? Hvað heita þau og viltu segja mér hvernig þau hafa
mótað líf þitt og haft áhrif á það?
Álfrún: Já, ég á son sem heitir Bjarki Kaikumo. Hann var eins og gefur að
skilja miðdepill tilveru minnar meðan hann var hjá mér. Að eiga barn gerir
það að verkum að maður sér samhengið og ósamhengið í tilverunni í öðru
ljósi og kemst rækilega út fyrir sig. Ég lærði ótal margt af syni mínum og
samvistunum við hann. Svo óx hann úr grasi eins og fara gerir og flutti burt
í orðsins fyllstu merkingu, því að hann býr erlendis. Skildi eftir tóm. Og nýr
kafli hófst.
***
Kristín: Hvert er uppáhaldsorðið þitt?
Álfrún: Unaður.
Kristín: Hvaða orð er ekki í uppáhaldi hjá þér?
Álfrún: Það er nú það, ég hef bara aldrei hugsað úti það. Frábært. Það er
orð sem alltaf er verið að endurtaka, líkt og bergmál sem missir merkinguna
að lokum. Orðið er gott en hefur misst merkingu sína af ofnotkun.
Kristín: Hvað gerir þig glaða?
Álfrún: Það er nú svo margt – það er ekki bara eitthvað eitt: gott veður og
sólskin, þegar merlar á sjóinn, þegar góður matur er á borðum, og maður
hefur skemmtilegt kompaní, þó ekki í of stórum hóp heldur af þeirri stærð
þar sem hægt er að ná saman – já, kannski það sé númer eitt: að vera í góðum
félagsskap. Oft gerir líka vont veður mig glaða, að minnsta kosti þótti mér
gaman að vera úti í vondu veðri hér áður fyrr, berjast á móti stormi og hríð,
þó ég geti það ekki lengur. Svo hef ég líka óskaplega gaman af því að ferðast
og læra, það er nú kannski eitt af inntakinu: að halda áfram að uppgötva og
tileinka sér eitthvað, læra, semsé, læra. Það skemmtilegasta við að kenna við
háskólann var að maður lærði sjálfur, var ekki bara að miðla öðrum, heldur
fékk sjálfur eitthvað til að hugsa um. Vegna þess að þrátt fyrir allt lifum við í
heimi hugmyndanna og spurning hvort við náum nokkurn tímann að snerta
veruleikann.
Kristín: Hvað gerir þig dapra?
Álfrún: Það er bara ástandið í heiminum. Það er ekkert til að hrópa húrra
fyrir. Maður fæddist inn í heim sem logaði, sem fór sumpart í rúst og þegar
maður fer út úr heiminum hefur hann ekki mikið breyst, þó að stór hluti
Evrópu sé ekki í rúst, þá eru rústirnar annars staðar. Það er alltaf eitthvert
ástand í heiminum sem manni finnst dapurlegt og þyrfti ekki að vera svona.