Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2006, Síða 19

Úr ruslakistunni
Annarra skýringa þarf þó væntanlega að
leita á nafni þessa líffæris í mönnum.
Minnist ég þess að hafa setið á skemli,
kannski hrosshaus, og haldið í á móti
Oddnýju fósturdóttur Fíu systur, en hún risti
og skóf. Einnig voru hrosshausar og
kýrhausar stundum notaðir handa konum að
sitja á við mjaltir. Súr mysa var drukkin við
þorsta, ekki síst á engjum, ágætur svaia-
drykkur.
Margt er ungs manns gaman
Eitthvað vorum við elstu bræðurnir famir
að stauta þegar við fluttumst að Gilsár-
völlum haustið 1916, þótt ég muni ekki eftir
annarri lestrarkennslu en þeirri að ég stóð
við hné ömmu minnar, en hún benti með
bandprjóni á stafina og tautaði í lágum
hljóðum orðin, en ég hafði eftir. Ekki mun
hún hafa þurft mikið fyrir kennslunni að
hafa, því fljótlega vorum við farnir að
stauta okkur framúr blöðum og bókum sem
til voru á bænurn. Ein smásaga varð mér
minnisstæð, kannski úr stafrófskverinu, af
hermanni á vígvelli, hann tók særðan félaga
sinn á bakið og hugðist bera hann í skjól til
aðhlynningar, en á leiðinni fékk sá særði
kúlu í höfuðið án þess að sjúkraberinn yrði
þess var. „Flann var lengi lyginn meðan
hann lifði“, varð hermanninum að orði
þegar honum var bent á að hann væri að
rogast með höfuðlausan mann á bakinu.
Fannst mér sú saga kaldranaleg í meira lagi.
Þessi vetur mun hafa verið snjóþungur,
að minnsta kosti hluti hans, því við bræður
vorum löngum stundum að veltast í snjó,
grafa okkur inn í skafla, stökkva fram af
húsmænum niður í fönnina og annað því
urn líkt. Einhverju sinni á útmánuðum fór
Jón Bjarnason frændi okkar með heljar-
mikinn skíðasleða upp á Gilsárvallahól,
setti okkur systkinin ásamt fleira fólki á
hann og renndi sér með okkur af miklum
Jón Bjarnason Borgarfirði. Eigandi myndar:
Sólveig Björndóttir.
hraða niður Bláberjalautina sem við svo
kölluðum, alla leið niður á Fjarðará ísi
lagða. Slíkan hraða höfðum við aldrei fyrr
fengið að reyna.
Annars var iðja okkar svipuð og
sveitabama yfirleitt á þessum tímum. Við
hjálpuðum til við bústörfin eftir getu,
sinntum gegningum með Stebba vinnu-
manni, losuðum hey úr stabba með þar til
gerðu tæki sem nefndist heykrókur eða
heynál. Stebbi bar það í fanginu fram í
fjárhúsið og dreifði urn garðann. Þá
kjótluðum við líka vatni í stampa handa
fénu að drekka, hjálpuðum Stebba og
tíkinni Grýlu að reka það í haga á morgnana
og smala því í hús á kvöldin ef það kom
ekki sjálft, sem oftast var. Auðvitað var slíkt
stúss sjö og átta ára stráka meira til að
sýnast en gagns. Svo var líka gaman að
fylgjast með aðförunum um fengitímann
upp úr jólum og frarn í janúar.
17