Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2006, Qupperneq 87

Bjartar vonir og vonbrigði
Góðir drengir, uppgjöf og heimferð
Nú var öllum orðin ljós hin kaldhæðnis-
lega staðreynd að Clyne Castle yrði um
aldur og eilífð þama á sandinum og yrði
ekki hreyfður þaðan sem hann var.
Gerðu björgunarmennirnir sér fyllilega
grein fyrir þessari staðreynd og nú var
ákveðið að gera sér fé úr því sem verðmætt
var í skipinu, rífa innan úr skipinu allt sem
nothæft var og var Þorsteinn fenginn til
þess verks. Hann tók þó ekki að sér þetta
niðurrifsverkefni með glöðu geði. Því lýsir
hann í lokakafla dagbókar sinnar frá hinum
viðburðaríku dögum um borð í Clyne
Castle: „15. ágúst, miðvikudagur, það var
öllum Ijóst orðið að skipið yrði ekki tekið út
og var bvrjað að skipa upp dóti og keyra
upp á sand og ganga frá því yfir veturinn
þar sem því yrði óhœtt Jyrir sjógangi. Var
verið að því fram á föstudaginn þ. 16. Þá
var farið út í sveit að smala hestum til
austurferðar, fóru þeir Jóhann og Benjamín
til þess og er gert ráðjyrir gert að leggja á
stað á föstudaginn austur á Höfn “.8
En fyrst þurfti að huga að heimferð fyrir
þá sem lengra áttu að og fylgdi Þorsteinn
þeirn Jóhanni og Valdóri austur að Höfn
ásamt hinum. Þorsteinn virðist hafa kunnað
mjög vel við samvistir við þessa menn og
var honum óljúft að verða einn eftir á
sandinum. Honum segist svo í dagbók
sinni: „Eg er kjörinn til að fylgja þeim
austur sem er einkar Ijúft því ég hefði viljað
gera allt sem í mínu valdi hefur staðið til að
verða þeim að liði, því hér hefi égfyrir hitt
svo góða drengi að leit er á öðrum eins “8
Þorsteinn er þakklátur yfir því að hafa
kynnst þessum góðu drengjum og hefur
hreina samvisku gagnvartn „...guði og
mönnum “ .8
Telur hann sig hafa gert allt sem var á
hans valdi að verkið tækist en ekki verður
við allt ráðið. En sumarið 1923 verður
honum ógleymanlegt og fast í huga um
aldur og ævi. Hann kvíðir fyrir komandi
verkefni en er ekki einn því til samstarfs við
sig hefur hann valið Helga Arason frá Efra-
Bæ á Fagurhólsmýri. Þeir munu njóta til
helminga á við eigendur þess sem verðmætt
reyndist og hefur það eflaust verið smá
sárabót þótt það væri ekki nema brot af því
mikla verðmæti sem búist var við ef verkið
hefði tekist:
„Eg hef tekið að mér að rífa innan úr
skipinu allt fémætt, trjáverk, járn, stál,
kopar o.fl. og bjarga því og ganga frá því
undir veturinn. Helgi á Fagurhólsmýri
verður með mér ogfáum við helming af öllu
tré og svo járn og annað eftir vild. Ég ber
hálfgerðan kvíðboga fyrir þessu hugaða
verki því mig langar svo að losna sem fyrst
úr því að svona illa tókst til með skipið. Ég
hef bœði góðar og vondar minningar
héðan. En aldrei get ég gleymt sumrinu
1923 á Clvne Castle“.s
Og heim skal haldið og hefur eflaust
hugur þeirra Valdórs og Jóhanns verið við
allt það erfíði sem er að baki til þess eins að
eyða kröftum, ijármunum og tíma. En
enginn veit sína ævi fyrr en öll er og ekki er
vafí um að allir þeir sem komu að verkinu
lögðu sig heilshugar fram við að þetta
erfiða verkefni tækist, en Guð og forsjónin
voru ekki í liði með þeim í þetta sinn þrátt
fyrir alla von og bænir.
Heimferðin
Ferðin austur á Hornaljörð gekk eins vel og
búist var við, gist var á Hala í Suðursveit og
heima hjá Skarphéðni Gíslasyni á Vagns-
stöðum. Bendir það til þess að hann hafi
verið einn af þeim sem unnu við hið
strandaða skip. Þorsteinn hefur hér skrifað
lokaorðin í dagbók sína:
„ 19. ágúst sunnudagur, sólskin og logn,
dvöldum á Höfn fram eftir degi að bíða eftir
85