Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2011, Síða 51

Ýmislegt um afréttarmál í Útmannasveit
Geirmundur Þorsteinsson bóndi á Sandbrekku rekur í hús. Ljósmynd: Steinunn Asmundsdóttir.
Þjóðskáldió Jónas Hallgrímsson var ekki einn
um það að hlakka til gangna. Frá því ég man
eftir mér og fram á þennan dag er einhver
heillandi ljómi yfír þessu fyrirbæri í huga
mínum og ég ætla að leyfa mér að leika mér
aðeins við minningar.
Það mun hafa verið fyrsta trúnaðarstarf
mitt fyrir samfélagið að bera til næsta bæjar,
annan af tveimur gangnaseðlum sem faðir
minn, sem þá var oddviti, hafði skráð í naíni
hreppsnefiidar. Á umslagið var skrifað: Berist
frá Grænuhlíð rétta boðleið austan Selfljóts að
Unaósi og skilist þaðan til oddvita. Hinn hóf
ferð sína frá Hreimsstöðum í Ketilsstaði og
þaðan rétta boðleið (sem lá um Tjamarland)
út milli fljóta að Gagnstöð.
Eg mun hafa verið 8 ára og það var bund-
mn mislitur klútur utan um umslagið svo
það óhreinkaðist ekki stórlega. Þetta man ég
glöggt af því hvað ég varð feginn að fínna
seðilinn á hlaðinu þegar ég var búinn að fara
eina ferð tómhentur út í Grænuhlíð. Seinni
ferðin gekk að óskum og tók stuttan tíma,
því ég reið á léttfættu hrossi.
Hér ætla ég líka að minnast aðeins á vor-
smalanir, þær munu jafnan hafa verið upp úr
Jónsmessu. Eitthvað missnemma eftir því
hversu vel voraði. Það þurfti að vera kominn
ný ull undir þá gömlu áður en hún var fjar-
lægð; æmar áttu að vera orðnar vel fylldar,
eins og sagt var. Hitt gerðist auðvitað oft
að ullin losnaði skyndilega af ánum og fór
sína leið án afskipta mannsins. Þá urðu til
hagalagðar, sem börn söfnuðu gjaman og
fengu af því sínar fyrstu tekjur. Vorgöngumar
voru mjög erfíðar, því auðvitað kunnu æmar
ekki að meta þessa stjómspeki að fá ekki að
vera í friði í sínum sumarhögum. En ullin var
49