Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2013, Síða 159

Nokkrar smásögur frá æskuárum mínum á Seyðisfirði
haldi, og mjög þykk og tóku hálfan pott, og
voru heldur víðari að neðan, og svo sterk að
þau þoldu vel að detta af borði, niður á gólf,
án þess að brotna. Þetta var í fyrsta sinni, sem
jeg smakkaði öl, jeg man það að mjer þótti
það ekki gott á bragðið og alltof kalt, en jeg
drakk allt úr kollunni, því jeg var snemma
þannig gerður, að mjer þótti minnkun að því
að gefast upp.
Svo var haldið heim aftur, jeg tók eftir því
á leiðinni, að jeg var eitthvað undarlegur, og
þegar við lentum og jeg var kominn uppúr
bátnum, þá tók ekki betra við, því mjer gekk
illa að standa á fótunum, en samt slingraði
jeg hjálparlaust inn í bæ, og af því það var
einhver þungi í höfðinu á mjer, fór jeg að sofa.
Ekki man jeg til að mjer yrði nokkuð meint
við þetta. Kvöldið eftir komst þetta ferðalag
okkar eitthvað til tals og jeg sagði frá því
að Jörgensen hefði gefið mjer fulla kollu af
öli. „Já og þú varst blindfullur,“ sagði faðir
minn, en það vildi jeg ekki kannast við og
jeg kannaðist aldrei við það, því mjer þótti
minnkun að því, því jeg vissi til að menn
höfðu drukkið margar kollur í einu, og ekki
orðið fullir af því, en jeg varð fullur af einni
kollu!
Jeg gat þess áðan að mjer hefði þótt ölið
vont, og það var satt, en það fór nú samt
svo að mjer fór að þykja það gott, þegar jeg
stálpaðist betur. Ölið var gott, því Jörgensen
var snillingur í að búa til öl, og því hefir lengi
verið viðbrugðið. Jeg kom því oft í bakaríið,
þegar jeg var á ferðinni og íjekk mjer kollu af
öli, enda var það ekki dýrt í þá daga, kollan
kostaði aðeins 10 aura. Þá var oft gaman að
koma á bakaríið, sjerstaklega þegar Jörgensen
var þar sjálfur því hann var oftast ræðinn og
skemmtilegur, þó ekki væri gott að skilja hann
stundum, hann var danskur og gekk illa að
læra íslenzkuna rjetta.
En ennþá verra var þó að skilja frúna,
því hún var ekki upp á marga fiska íslenskan
hennar. Hún var líka dönsk, og það sem verra
var hún talaði dönskuna vitlaust líka, og þegar
hún fór að tala þá óð hún stundum elginn úr
einu í annað og talaði hratt. Hjelt því stundum
heilar ræður, eins langar og postillulestur, án
þess jeg fengi nokkurt samhengi í því. Jeg
vissi því ekki hverju svara skildi, þegar hún
að lokum spurði einhvers, enda komst jeg oft
að því að jeg svaraði eins og auli, einhverju
sem alls ekki átti við. Hún hristi þá vanalega
höfuðið og fór, og því varð jeg oftast feginn.
Þegar Siggi bróðir týndist
Eitt sinn var það þegar jeg var drengur, jeg
var víst á áttunda árinu. Þá var jeg sendur um
kl. 9 morgun einn, inn á Kompaný með kaffí,
til föður míns sem var þá að vinna þar, og átti
að koma í Wathnebúðina um leið. Siggi bróðir
minn fór með mjer, hann var ári yngri en jeg.
Þegar jeg var að fara af Kompanýinu inn
í búðina, þá gáði faðir minn að því að sokk-
amir hjengu nokkuð mikið niður um Sigga,
og tók að laga þá, en vegna þess að það var
einhver asi á mjer, þá nennti jeg ekki að bíða
eftir Sigga, og fór á undan honum og sagði
að hann gæti komið á eftir. Þegar jeg fór inn
í búðina leit jeg til baka, til að vita hvort jeg
sæi Sigga koma, því jeg vissi það að hann
vissi ekki hvar búðin var, en jeg sá hann ekki,
og fór því inn.
Á meðan jeg stóð þar við, var jeg alltaf
að líta út til þess að vita hvort jeg sæi ekki
Sigga. Það var ósköp fyrirhafnarlaust, því
gler var í hurðinni. En Siggi kom ekki og
hann gat varla farið svo inn veginn að jeg sæi
hann ekki, en hann hafði þá farið inn reitinn
fyrir neðan búðina. Jeg gat því alls ekki sjeð
til hans, og það sveik mig. Jeg hjelt því að
hann hefði farið eitthvað annað að leika sjer.
Jeg fór úr búðinni þegar jeg hafði verið
afgreiddur með þau atvik sem jeg átti að fá
þar. Jeg skyggndist eftir honum þar í kring,
en sá hann ekki, jeg fór því heim, og hugsaði
sem svo, hann hefur sjálfsagt hætt við að fara
inneftir og farið heim, en þegar heim kom
157