Editiones Arnamagnæanæ. Series A - 01.06.2000, Page 26
XXIV
i 1928 var forbundet ved ryggen med tre læderstrimler, ca. 8 mm bre-
de, hvortil læggene har været hæftet. Skriften er tospaltet og der er
normalt 38 linjer i spalten. Undtagelser er kun lOr med 37 linjer, 46v
og 47r med 39 linjer, 78ra med 36 linjer og 86ra med 39 'A linje i spal-
ten. I den yngre del er bladenes stprrelse og antallet af linjer i spalter-
ne mere uregelmæssige. Der er báde i den ældre og den yngre del afsat
plads til initialer, afpasset efter de pátænkte bogstavers form og
stprrelse og med hensyntagen til deres funktion som initial til et nyt
kapitel eller et nyt afsnit af sagaen; i det sidste tilfælde har skriveren
regnet med stprre initialer end ellers. Kodeks er imidlertid aldrig ble-
vet illumineret; en undtagelse er 48r, hvor der skimtes meget afblegede
initialer i rpdt, blát og gult og kapiteloverskrifter i rpdt, muligvis med
selve skriverens hánd. Ligeledes er der initial og overskrift i rpdt pá
53v. Som helhed er kodeks vel bevaret, og det meste af skriften er let-
læseligt, selvom den adskillige steder har lidt skade pá grund af slid,
eller fordi pergamentet er blevet sværtet af fugt, rpg eller andet snavs.
Under forberedelsen af nærværende udgave er de vanskeligste steder
læst ved hjælp af ultraviolet lys; det gjorde dog ikke sá stor forskel
som ved mange andre islandske skindbpger.
Den ældre del af AM 61 fol. er skrevet med en tydelig, meget ensar-
tet og pvet hánd. Denne hánd findes igen i fplgende hándskrifter: SAM
1 fol. (Codex Scardensis), 1 v-8 l v,1 AM 653a 4to og JS fragm. 7 (to
brudstykker af samme kodeks), AM 233afol., ff. 15-27, AM 156 4to og
AM 238 fol., fragm. VII. Enkelte palæografiske og ortografiske ejen-
dommeligheder bliver behandlet i det fplgende.
Palæografi og ortografi
Skriften i den originale del af AM 61 fol. er temmelig tæt, middelstor
og med moderat afstand mellem linjeme; bogstavernes stprrelse og lin-
jeafstand svarer til omtrent 16° tryksats pá 16° fod. Der er mange for-
kortelser, og forkortelsestegnene er i alt væsentligt de samme som i
samtidige islandske hándskrifter, men dog mere varierede med hensyn
til de lydværdier de stár for end sædvanligt hos islandske skrivere. Det
forkortelsestegn der særlig kendetegner denne skriver er et er-tegn af
den sædvanlige siksak-type med en apostrof-lignende streg trukket
skrát ned til hpjre for den; dette tegn stár for ær? Ordet svá forkortes
1 Se EIM II, s. 10.
2 S& vidt jeg ved var Bjarni Einarsson den f0rste der lagde mærke til dette forkortelses-
tegn og dets funktion i 61, se HfrBE, s. xx-xxi.