Editiones Arnamagnæanæ. Series A - 01.06.2000, Blaðsíða 99
XCVII
For gammelt 0 skrives e i ‘rerí’ 16rb30, 50vb23, ‘rerv’ 16ra39, men
ey i ‘eyrendi’, som altid skrives sáledes, se fx lra30 osv.
I tryksvage endelser er i næsten enerádende. Til undtagelserne hdrer
‘engle’ 47ral8, Tenge’ 38rb26, og ‘heyret’ 42ra28. Endelsen -er/-ir
skrives fuldt ud med i, fx ‘allír’ 10ra3 osv. Eneste fundne undtagelse er
‘aller’ 52va21. Endelserne -ligr, -liga skrives ogsá med i. En undtagel-
se er ‘kv/teislegt’ lra24. I tryksvage endelser er u (skrevet v) det al-
mindeligste, fx ‘hpfvm j hpndvm’ lra24, men der er dog mange ek-
sempler pá o.
Eksempler pá svarabhaktivokal er ikke fundet, men derimod er no-
minativ og akkusativ pluralis af enkelte ön-stammer uden vokal i en-
delsen, fx ‘andvgkr’ 2va25, ‘hpmlr’ 50vb23. Som oftest skrives disse
ord dog korrekt med o eller v i endelsen. Men at skriveren ikke har
været helt sikker pá adskillelsen af endelserne -r og -ur fremgár af at
han konstant bruger enstavelsesformer af r-stammerne faðir, móðir,
bróðir og systir i oblik kasus i singularis.70
Præsens indikativ i 1. person singularis af verbet vera skrives enten
‘er’ (‘e/*’) eller ‘em’, fx ‘er ek’ 2rb2 osv., ‘ek em’ 7val5 osv. Der er
spredte eksempler pá bevarede gamle bpjningsformer af verber, navn-
lig verbet vilja, fx ‘villda ek’ 1 Orb 13 osv., men ogsá af andre verber, fx
‘hvgda ek’ 17ra26-27, ‘ek reda’ 16vb7 (konj.), ‘vissa ek’ 3ral3. I
præsens indikativ af verbet hafa forekommer 3. person singularis af og
til i 1. person: ‘hef/> ek’ 10rbl2 osv. Gammel endelse er bevaret i no-
minativ pluralis af ordet vegr, skrevet ‘vegar’ 46rb9, men ikke af ordet
sgk, skrevet ‘sak/r’ 15rb 10. Ordet sonr er i akkusativ pluralis skrevet
‘sono’ 15rb38 osv.
Konjunktionen eða skrives som oftest ‘edr’, men enkelte gange
‘eda’.
Præpositionen með skrives som oftest ‘m’, sammenskrevet med det
sædvanlige forkortelsestegn for eð, se fx lra7. Formen meðr forekom-
mer fuldt ud skrevet ‘medr’ 13val9. Der er fundet to eksempler pá með
i betydningen við, se ‘med’ 5ra24, jfr. I 113.3 og v.l., og 10ral8, jfr. I
164.17.
Verbet munu skrives som oftest med u (skrevet v) i rodstavelsen. Til
undtagelserne hprer ‘mon’ 46ra36.
Præteritum af verberne vaxa og verða skrives vekselvis med eller
uden initialt v foran rund vokal.
Enklitisk pronomen þú, skrevet ‘tv’, forekommer i ‘allztv’ 30rbl3 (i
et vers).
70 Jfr. Jón Helgason i Ml III, s. viii. Stefán Karlsson 1964, s. 25-26.