Editiones Arnamagnæanæ. Series A - 01.06.2000, Page 294
CCXCII
Heraf er det klart at dette sidste afsnit af Hallfreðar saga i B ikke er af-
skrevet efter det samme forlæg som A. Hvis stykket II 251.9-265.12
stammer fra samme forlæg som A, har skriveren formentlig igen skif-
tet forlæg et sted i teksten der svarer til II 275.12-283.13 ‘bogi - skip-
an’, hvor der nu er en lakune i B.
De her ovenfor citerede varianter kan sidestilles med andre fælles
afvigelser i B og 557 i de pvrige dele af Hallfreðar saga, fx I 388.1-2
‘fás - sóma’] ‘fátt lata ogíort þat er (sem 557) þer kemr i hug’ B,557.
Den omstændighed at samme slags tekstændringer forekommer báde i
den del der er skrevet af hánd IV og det som hánd II og III har skrevet,
selvom disse dele ikke er afskrifter af samme forlæg, tyder pá at alle
dele er redigeret af en og samme person og da sandsynligvis den mand
der skrev hánd III. Det rimer ikke ligefrem med den pástand at B og
557 er spsterhándskrifter; hvis de begge var afskrifter af samme for-
læg, kunne de ovenfor omtalte vilkárlige ændringer af teksten i B ikke
være foretaget af de ansvarlige for istandbringelsen af dette hándskrift,
men mátte stamme fra et tabt mellemled mellem det og arketypen for B
og C1.
Pá s. CXLVI f. ovenfor er anfprt de læsemáder der er fælles for B og
de tekstafsnit fra Codex Resenianus der er bevaret i afskrifter. Blandt
disse læsemáder er der enkelte af de for B karakteristiske afvigelser i
ordlyd fra det der stár i de andre hándskrifter, fx:
I 119.6 i Danmðrk D1,2) til fundar (motz C1) við Hárek AC'D1,2, til
danmerkr a fund hareks Bb1.
I 127.10 með ser rRÍki sino (rikinu C1, þeim londvm D1,2) AC'D1,2, Rikinu
med ser Bb2.
I 128.19 ok sva vann hann Riki mikit] hann vann ok mikit Riki Bb2.
I 132.9 ueitti honum] gaf honum upp Bb\jfr. HkrFJ 1296.4.
I 254.19 aðr Island bygðiz af Noregi (nordmonnum C1) AC'D2, fyrr Bb1,3,
jfr. LndnFJ 129.10.
B og Codex Resenianus har, som pávist pá s. CXLVII f., været
spsterhándskrifter, dvs. uafhængige afskrifter af det samme forlæg.
Denne pástand bygger pá afgprende bevismateriale som jeg ikke kan
se at man kan komme uden om, og det samme gælder muligvis forhol-
det mellem B og 557. Den eneste rimelige lpsning som jeg kan fá 0je
pá til forklaring af dette indviklede spprgsmál, er at det hándskrift der
var arketype for B, Codex Resenianus og 557 var redigeret af den sam-
me mand som B. Det er dog muligt at ikke alle disse hándskrifter er
uafhængige afskrifter af denne arketype. Det kan være at Hallfreðar