Heilbrigt líf - 01.06.1947, Síða 55

væri hægt að hjálpa. Ég svaraði bara: Já — ég gat ekkert
annað sagt. Svo lét ég heyrnartólið á sinn stað og leit
út um gluggann, sem var kámugur af sand- og særokinu;
það var óhemju stormur og hríðarhraglandi, lauslegar
fjalir og þakjárnsplötur fuku til og það hvein í Hafnar-
fjallinu. Öldurnar komu æðindi inn fjörðinn með hvítu
faldana eitthvað svo rytjulega, auðséð að þær höfðu ekki
góða samvizku. Ég hringdi til Odds Búasonar bílstjóra,
hann var mín hjálparhella, þegar svona stóð á. En nú
var hann ekki heima, einhvers staðar á ferð með fólk í
gær og ófært veður í nótt. Mér þótti þetta slæmt, en þá
var að ná í einhvern annan og það tókst, því að í Borgar-
nesi var nóg af góðum bílstjórum.
Bifreiðin rann upp nesið. Skallagrímur lét ekkert á
sér bæra, þegar við fórum framhjá haugnum hans; hann
hefur sjálfsagt haft ónæðissama nótt. Vegurinn var sæmi-
legur, en stormkviðurnar hristu bifreiðina, sem átti í vök
að verjast, en hélt þó sem leið liggur framhjá Borg, vestur
fyrir Langá og niður með henni. Þá tók nú vegurinn mjög
að versna, en samt komumst við heilu og höldnu niður að
Urriðaá, en þar varð bifreiðin að nema staðar og snúa
við, því flóð var í ánni. Stígvélin mín voru svo lág, að
ekki var hægt að vaða yfir í þeim, en bílstjórinn léði mér
sín háu stígvél og klöngraðist ég yfir ána nokkru fyrir
ofan vaðið og nú var að ganga til næsta bæjar og fá
þar fylgdarmann og hesta. Þetta var ýmsum vandkvæðum
bundið, en þó réðst fram úr því og nú riðum við eftir
bökkum og blautum mýrum sama veg, sem Egill Skalla-
grímsson forðum, er hann fór þrevetur á ótemju til veizl-
unnar á Álftanesi. Veðrið fór skánandi, farið að birta í
lofti og rokinu að slota.
Þegar niður að sjónum kom, fyrir vestan Álftanes, var
ömurlegt yfir að líta. Rekaldið, sem hafði þeytzt eða þokazt
mismunandi langt upp eftir fjörusandinum, var mjög
Heilbrigt líf
53