Úrval - 01.06.1951, Blaðsíða 84

82
ÚRVAL
þá eru jafnan einn eða fleiri
þræðir, sem ekki tekst að bæta
að nýju).
Við erum hamingjusömust
þegar við gerum okkur far um
að vera glaðleg heima fyrir, þó
að okkur finnist ástæða til ann-
ars. Við uppskerum þakklæti
og blíðu eftir því sem árin líða,
ef við gerum okkur far um að
stilla skap okkar og leggja nið-
ur ósiði, sem öðrum eru tii ama,
og ef við hef jum okkur upp úr
armæðu dagsins og sýnum þau
merki ástar og skilnings, sem
áunnu okkur ástar í upphafi.
Ef við finnum stundum hjá
okkur óviðráðanlega löngun til
að sletta úr klaufunum, hví þá
ekki að gera það á kostnað
vandalausra — sem hvort eð
er láta sér á sama standa og
geta forðað sér undan? En hé-
gómaskapur okkar meinar okk-
ur að gera slíkt. Við viljum
ganga í augun á ókunnugum.
En við ættum að gera okkur
Ijóst, að vegna þess að fjöl-
skyldu okkar og vinum þykir
vænt um okkur, finna þau sár-
ar til ófullkomleika okkar og
bresta — og eru berskjaldaðri
fyrir þeim.
Við lifum í hættulegum heimi,
og svo virðist sem við getum
iitlu ráðið um stjórn hans. En
við erum þýðingarmeiri en við
höldum. Sérhver sá, sem gerir
heimili sitt að kastala þar sem
ríkir hamingja og hlýja, skap-
ar sterkan kjarna í samfélagi
sínu.
Upplausn í menningu liðinna
kynslóða hefur einkennzt af
lausung í mannlegum samskipt-
um og upplausn heimilinna. Ef
til vill þessvegna eru hinar sönnu
hetjur samfélagsins ekki miklir
hermenn, stjórnmálamenn og
vísindamenn, heldur miklir elsk-
hugar — ekki skrautútgáfur í
stíl Antoníusar og Kleópötru,
heldur kyrrlátu, gömlu hjónin í
bakhúsinu við hliðargötuna, sem
ræktað hafa ást sína með dag-
legri umhyggju.
Þau uppfylla þær hugsjónir,
sem við erum stundum of löt
eða of hugsunarlaust til að upp-
fylla. Þau eru hinir góðu borg-
arar, hinir vitru heimspekingar,
hinir miklu kunnáttumenn í
listinni að lifa. Þau minna okk-
ur á það sem við vitum innst-
með sjálfum okkur, en gleym-
um alltaf auðvedlega: að ást
og vinátta, sem er undirstaða
lífs vors og lífshátta, þarfnast
þess bezta sem í okkur býr —•
nú og ætíð.