Úrval - 01.06.1951, Qupperneq 108

106
ÚRVAL
í höllinni, en hefði leynt því í
lengstu lög hans vegna.
„Fyrirgefðu mér, mamma.
Ég vissi ekki að þú værir las-
in. Við leggjum strax af stað.
Gætum við ekki annars beðið
þangað til eftir afmælisdaginn
minn ? Hann er eftir f jóra
daga. Það væri skemmtilegra
að halda upp á hann hérna
heldur en á einhverju hóteli.“
Hún horfði á hann alvarleg í
bragði. ,,Jæja þá,“ sagði hún.
„Við förum ekki fyrr en eftir
afmælisdaginn þinn.“
Henri dreypti á kampavíninu
og leit yfir borðið, á hvítu rós-
irnar, silfurborðbúnaðinn og
kristalsglösin, sem glitruðu í
ljósinu frá kertunum.
Hafði hann misskilið Denise?
Þótti henni nógu vænt um hann
til þess að geta orðið konan
hans? Síðustu dagarnir höfðu
verið nærri óbærilegir. Hann
hafði ekki borið upp bónorðið,
af því að hann hafði ekki haft
neitt tækifæri til þess.
Þau færðu sig inn í setustof-
una, til þess að drekka kaffið.
Vinkonurnar settust fyrir fram-
an arininn. Nú var tækifær-
ið . . .
„Við skulum læðast upp í
vinnustofuna,“ hvíslaði hann að
Denise.
„Strax?“
„Já,“ sagði hann með ákafa.
„Það er áríðandi.“
Þegar þau voru komin inn í
vinnustofuna, spurði hún:
„Hvað ætlaðir þú að sýna
mér?“
„Komdu og seztu hérna á
bekkinn hjá mér.“
Hún hlýddi. „Mig langaði til
að tala við þig.“ Hann talaði
hratt, eins og hann óttaðist að
hún tæki fram í fyrir honum.
„Ég' kem aftur í apríl. Þú ætlar
að bíða eftir mér?“
„Auðvitað." Hún leit á hann,
og það voru vonbrigði í svip
hennar. „Ég er búin að segja
þér, að við höfum tekið húsið
á leigu í eitt ár.“
„Ég á ekki við það.“ Hann
greip um hendur hennar. „Ég
meina hvort þú viljir bíöa eftir
mér ?“
„Ég skil þig ekki.“ Rödd
hennar var hranaleg.
„Chérie, ég veit að ég get
ekki búizt við að þú elskir mig,
en ég skal leggja mig allan fram
til þess að gera þig hamingju-
sama. Þú munt ekki sjá eftir
því, þó að þú giftist mér. Ég
skal gera þig hamingjusama.
Ég skal gera allt sem þú óskar
— fara hvert á land, sem þú
vilt.“ Hann kyssti hönd hennar
með áfergju.
Hún starði á hann alveg for-
viða. Hún var svo undrandi, að
hún gat ekki veitt neitt viðnám.
„En — ég elska þig ekki,
Henri. Þú skilur mig ekki!“ Hún
var nú búin að ná sér og hækk-
aði röddina. „Ég elska þig ekki.
Mér þykir það leitt, en ég get
það ekki. Slepptu mér! Ég hef