Úrval - 01.06.1951, Blaðsíða 93

RAUÐA MYLLAN
91
Wantoy, hóf kennsluna með því
að lesa Spiritus Sanctus. Að
því búnu bauð hann nemendurna
velkomna með ræðu og lagði
áherzlu á, hve heppnir þeir
væru að eiga kost á kristilegri
fræðslu og fá að skyggnast inn
i hinn undursamlega heim þekk-
ingarinnar.
Henri var einmana í frímínút-
unum. Hvarvetna voru drengir
að leika sér, en þeir virtust all-
ir vera kunningjar og hirtu
ekki um að bjóða honum að vera
með í leiknum.
Meðan hann var að horfa á
leikinn, vék ljóshærður og
freknóttur drengur sér að hon-
um.
,,Ertu nýkominn?“
„Já.“
„Ég líka.“
Þeir horfðu hvor á annan
stundarkorn.
„Hvað ætlar þú að verða, þeg-
ar þú ert orðinn stór?“
„Skipstjóri."
„En ég ætla að verða sjóræn-
ingi. Langar þig ekki til að
verða sjóræningi eins og ég?
Þeir hafa hnífa milli tannanna
og taka skip og drepa alla um
borð.“
Henri leizt vel á hugmyndina.
„Við gætum kannski verið á
sama skipi? Hvað heitir þú?“
„Maurice. Maurice Joyant.
Hvað heitir þú?“
„Henri de Toulouse-Lautrec."
„Það er langt nafn. Hvað ertu
gamall.?“
„Ég verð bráðum átta ára.“
Um Henri de Toulouse-Lautrec seg-
ir svo í „Store nordiske Konversa-
tions Leksikon": „[Hann var] fransk-
ur málari og teiknari (1864—1.901),
nemandi Bonnat í París, en varð fyr-
ir mestum áhrifum af impressionist-
unum, einkum Degas. Hélt námi sinu
áfram á ferðalagi til Spánar, þar sem
hann varð hrifinn af list Velaques,
en fyrir áhrif hennar málaði hann
eitt ágætasta verk sitt: „Fjölskyldu-
mynd“, þar sem hann málar sjálfan
sig af miskunnarlausu raunsæi (hann
var krypplingur). Toulouse-Lautrec
hefur af samúð og næmleik lýst dans-
meyjum og vændiskonum i málverk-
um, teikningum og auglýsingaspjöld-
um, en allar þær myndir ber'a vitni
markvissri og frjórri listsköpun; þær
eru iðandi af lifi, en þó hvílir yfir
þeim einföld, tiginborin ró. 1 dýra-
myndum hans í bók Jul. Renards:
„Histoires naturelles“ gætir áhrifa
frá japanskri list. Toulouse-Lautrec
var fremsti teiknari sinnar samtíðar
og brautryðjandi á sviði listrænna
auglýsingateikninga. Hefur sú list-
grein aldrei komizt hærra en í verk-
um hans.“