Úrval - 01.06.1951, Blaðsíða 119

RAUÐA MYLLAN
117
skóla. Heimur hans var að
hrynja í rústir. Rauða myllan
yrði ekki söm og áður eftir að
Zidler og Sara væru farin. Hvað
átti hann að taka til bragðs?
Ef til vill var það rétt, sem vin-
ir hans héldu fram, að hann
ætti að kynnast nýju fólki . . .
Þegar hann ók frá Rauðu
myllunni síðasta kvöldið, horfði
hann angurvær út um vagn-
gluggann. Hann horfði á upp-
ljómaða mylluvængina, sem
snerust í náttmyrkrinu, og hon-
um fannst þeir gera það í
kveðjuskyni við sig.
„Vertu sæl, Rauða mylla!“
hvíslaði hann og veifaði hend-
inn eins og hann væri að kveðja
gamlan vin.
*
Hve langan tíma hafði það
tekið hann að koma auga á
sannleikann? Hve lengi hafði
hann látið blekkjast af þessum
hræðilega skrípaleik ? ... Fimm
ár. Hann hafði lifað í blekking-
um í fimm ár.
Já, það hafði tekið fimm löng
ár að komast að sannleikanum
. . . En allt hafði verið svo eðli-
legt í fyrstu — það var eins og
allir hefðu lagzt á eitt til að láta
hann gleyma því, að hann væri
krypplingur. Eins og Missia
Natanson til dæmis. Hún þurfti
ekki að brosa til hans eins og
hún gerði.
Það var þetta bros hennar
sem hafði gert sálon hennar að
frægasta samkomustað í París
Þangað komu mikilmenni eins
og Zola, Clemenceau, Anatole
France . . . Var nokkur furða,
þó að slík upphefð stigi dverg-
vöxnum krypplingi til höfuðs?
Hann mundi enn vel eftir
fyrsta kvöldinu hjá henni. Hún
var svo falleg það kvöld! Hann
mundi eftir gestunum, sem voru
þar: Sarah Bernhardt, Debussy
og Oscar Wilde voru meðal
þeirra. Það voru allt frægir
menn og fagrar konur . . .
Og hann mundi eftir skjallinu
í Missiu, hve kumpánleg þessi
glæsilega hefðarkona hefði ver-
ið við hann.
Það var þá, sem hann gerði
hina miklu uppgötvun. Hann
var sjálfur einn af þessu fræga
fólki! Hann var sjálfur glæsi-
legur listamaður! Krypplingur
— hver var krypplingur? Hann
var Lautrec — hinn „ungi og
djarfi listamaður." Hann var
frægur! Frægur! París lá fyr-
ir fótum hans! Honum voru all-
ir vegir færir ....
Og hann hafði varpað sér út
í samkvæmislífið af taumlaus-
um ákafa. Hann varð að vinna á
daginn og vakti því á næturnar
við glaum og gleði. Hann drakk
í stað þess að sofa ....
Leið hans lá úr einni vín-
stofunni í aðra. Hann kynntist
fjölda kvenna og frægar leik-
konur slóu honum gullhamra
. . . Hann ferðaðist til Amster-
dam og London í fylgd með
Maurice vini sínum. Hann teikn-
aði mynd af Whistler í vinnu-
stofu hans og hitti Oscar