Úrval - 01.06.1951, Blaðsíða 101

RAUÐA MYLLAN
99
magrar vinnustúlkur, sem þeir
höfðu kynnzt á einhverjum
dansleiknum, fyrirsætur eða
lauslætisdrósir. Páar voru fríð-
ar; sumar jafnvel sóðalegar. En
félagar Henris voru hrifnir af
þeim. Þær höfðu engin áhrif á
hann og raunar engin stúlka.
Honum var unun að því að
sitja á kaffihúsinu og hlusta á
glamrið í bollunum og köllin í
þjónunum. Hvílík umskipti!
Fyrir örfáum árum lá hann í
rúminu, með gibsumbúðir um
fæturna og vonlaus um að verða
nokkurntíma fær til gangs. Og
nú var hann nítján ára málara-
nemi, drakk bjór og spjallaði
við félaga sína um Michel-
angelo og ítalska list.
Þetta líf var svo dásamlegt,
að hann átti ákaflega erfitt með
að kveðja kunningjana klukkan
sex og halda heim í þjakandi
kyrrðina í dagstofu móður sinn-
ar. Ef hann gæti nú fengið
hana til að samþykkja, að hann
leigði sér herbergi á Mont-
martre ....
,,Mér þykir leitt, að ég skuli
enn koma of seint,“ sagði hann
eitt kvöld, þegar hann haltraði
inn í lesstofuna. ,,Ég var tutt-
ugu mínútur á leiðinni frá
Montmartre. Umferðin var gíf-
urleg og vagninn er svo kald-
ur. Ég er viss um að ég fæ
hráðum lungnabólgu af þessu
ferðalagi.“
Hún horfði á hann yfir borð-
ið. Lungnabólgu —- það mátti
ekki vera neitt minna! En hvað
æskan gat verið miskunnarlaus
og harðbrjósta! Hve fljót hún
var að grípa til ódrengilegra
vopna, til þess að ná markmiði
sínu! Hann vildi fá herbergi á
Montmartre, það var allt og
sumt.
,,Þig langar til að búa á
Montmartre?“ sagði hún lágt.
Hreinskilni hennar kom hon-
um á óvart — hann hafði ætl-
að sér að hafa sitt fram með
hægð. Það var tilgangslaust að
ætla sér að leika á hana. ,,Já,
mamma, mig langar til að búa
á Montmartre,“ játaði hann án
þess að vera með frekari fyrir-
slátt.
„Ég er ekki andvíg því að þú
búir þar, en ég vil ekki að þú
verðir einn. Þú gætir dottið og
orðið ósjálfbjarga.“
Hann hafði búizt við þessari
mótbáru. „Það vill svo vel til að
Grenier hefur tveggja herbergja
íbúð. Ég hef sagt þér frá hon-
um, er það ekki? Ég get leigt
annað herbergið.“
Hún brosti dapurlega. „Jæja,
Henri, þá máttu búa á Mont-
martre fyrir mér.“
„Þakka þér fyrir, mamma!“
Hann reis á fætur og kyssti
hana. „Ó, þakka þér fyrir! Ég
vissi, að þú myndir skilja mig.
Einn glugginn á íbúðinni snýr
út að garðinum, beint á móti
vinnustofu Degas!“ „Hugsaðu
þér, ég get horft inn í vinnu-
stofu Degas.“
„Og hver er Degas?“ spurði
hún.