Úrval - 01.08.1951, Qupperneq 87

í>ú getur kannski sagt hver sé munurinn á
rósaangan og lykt af soðnu hvítkáli, en
vísindin geta það ekki.
Ilmurinn og vísindin
Grein úr „News Chronicle“,
eftir Bitchie Calder.
TTVER er munurinn á angan
af rós og lykt af soðnu
káli? Enginn vísindamaður get-
ur sagt það, að minnsta kosti
ekki með vísindalegri nákvæmni.
Vísindamaðurinn getur ekki
mælt lykt í tölum á sama hátt
og hann getur mælt liti í öldu-
lengdum ljóssins eða styrkleika
og öldutíðni hljóðs. Þú ert jafn-
dómbær á lykt og hann.
Hann er vís að tauta eitt-
hvað um „kjarnaolíur“ og gefa
þér langt nafn á hverri um sig.
En jafnvel þau myndu eiga lítið
skylt við það, sem þeffæri þín
skynja, því að þau skynja ekki
þau efni, sem hann setur sam-
an, heldur aðeins örlítið brot
af þeim, sem nefið er næmt fyrir.
Með. öðrum orðum: hundur
eða köttur, með öðruvísi þeffæri
en þú, finnur allt öðruvísi lykt.
Fyrir þá er lykt af soðnu káli
ef til vill unaðsleg angan.
Efnafræðingar, einkum þeir
sem fást við matvæli eða fegr-
unarlyf, verða auðvitað að glíma
við ilm þeirra efna, sem þeir
meðhöndla, bæta hann eða eyða
honum. Viðarkol eins og not-
uð eru í gasgrímur, má nota
til að eyða lykt, eða eina teg-
und lyktar má nota til að vinna
gegn annarri. En umfram þetta
geta efnafræðingarnir lítið, sem
verður að teljast undarlegt þeg-
ar þess er gætt, hve þeir verða
að treysta mikið á lyktarskynj-
un sína í öllu starfi sínu.
Þeir þefa úr glasi og segja:
„Þetta er eter.“ En það sem þeir
meina er: Það er eins lykt af
þessu og eter.“ Því að þeir geta
ekki mælt lyktina; þeir geta að-
eins borið hana saman við lykt
af öðru, sem þeir þekkja.
Á sama hátt og við getum séð
skýrt í huganum landslag, sem
við þekkjum, eða heyrt í hug-
anum lag, sem við kunnum, get-
um við fundið í huganum ilm,