Úrval - 01.08.1951, Blaðsíða 93

ÞEGAR HJARTAÐ RÆÐUR —
91
í bætifláka fyrir hana, en það
var ekki viturlegt eins og á
stóð. „Þarna getur maður séð!“
æpti Soffía. „Jæja, ég er feg-
in að þér þykir vænna um hana
en mig. Farðu til hennar, úr
því að þér þykir svona vænt
um hana. En ég ætla aðeins að
segja þér það, að þú getur aldr-
ei gifzt án míns samþykkis. Þú
tilheyrir mér, og þó að það sé
reynt að æsa þig gegn mér, þá
þekkir móðir þín rétt sinn!“
,,Ó,“ andvarpaði frú Dupin.
„Hvers vegna lofar hún mér
ekki að Ijúka ævidögum mín-
um í friði? Það er svo stuttur
tími, sem hún þarf að bíða.“
Samt sem áður var frú Dupin
hamingjusamari en hún hafði
nokkru sinni verið. Áróra hafði
ékki brugðizt vonum hennar.
Hún hefði máske óskað, að hún
væri hærri í loftinu, en hún var
vel vaxin, með ávala handleggi,
fagran barm, fallegar hendur
og fætur. Mjaðmir hennar hefðu
mátt vera breiðari, því að slík
var tízkan í þá daga, en þann
galla mátti lága með réttum
klæðnaði. Andlitið var frítt og
augun stór og dökk. Svipurinn
bar vott um íhygli, jafnvel þung-
lyndi. Hún hafði mikið jarpt
hár, og hörund hennar var nægi-
lega dökkt til þess að manni
varð hugsað til suðrænni landa
og heitara blóðs.
En það var eitt, sem frú Dup-
in féll ekki vel í fari Áróru:
Hún var afskiptalaus af karl-
mönnum. Á hennar aldri voru
flestar stúlkur þegar giftar eða
að minnsta kosti í hjúskapar-
hugleiðingum. Hún virtist líta
með ugg og kvíða til hjóna-
bandsins.
Mjög snemma fór að bera á
klofningi í persónuleika Áróru,
og þetta varð æ meira áberandi
eftir því sem hún varð eldri. Á
annan bóginn var hún gædd
viðkvæmni konunnar, en á hinn
þrautseigju og sterkum vilja.
Það var eins og tvö jafnsterk
öfl berðust um völdin í sál
hennar — annað var þrá eftir
líkamlegum nautnum og ævin-
týrum, hitt þunglyndisleg löng-
un eftir einveru, þar sem hún
leitaði sér andlegs styrks og
sálubóta.
Eitt kvöld, þegar Áróra var
að lesa upphátt úr bókinni
Génie du Christianisme eftir
Chateaubriand, sagði frú Dupin
allt í einu: „Þetta er nóg, barn-
ið mitt. Það var svo skrítið,
sem þú varst að lesa, mér hefur
líklegt misheyrzt. Hvað varst þú
að tala um klukknahljóm—?“
Þegar hún sá, hve Áróra varð
undrandi, bætti hún við: „Ég
hlýt að hafa blundað. Ég er orð-
in svo þreytt. Ég get ekki leng-
ur lesið og það er jafnvel ekki
hægt að lesa fyrir mig. Náðu í
spilin, góða mín, við skulum fá
okkur einn slag.“ Þá skildi
Áróra, að gamla konan var
með leynd farin að hugsa um
dauðann.
Um þetta leyti var lækna-