Úrval - 01.08.1951, Síða 111

ÞEGAR HJARTAÐ RÆÐUR
109
var tryllingslegt ogandlitsdrætt-
irnir stirðnaðir af skelfingu.
Hann óttaðist, að hann væri bú-
inn að missa vitið, og hún kyssti
hann og sefaði eins og bam.
Hann þagði lengi, en loks sagði
hann henni frá því, sem hafði
komið honum í þetta uppnám.
Hann hafði lagzt til hvíldar í
gilskorningi, þegar hann heyrði
allt í einu bergmál glymja af
sjálfu sér og hef ja upp söng. Það
var klámkvæði, sem sungið var.
Hann reis upp, leit í kringum
sig og sá mann á hlaupum í mó-
anum. Ásjóna hans var náhvít.
Hann var klæddur í tötra. ,,Ég
sá hann svo greinilega, að ég
hélt, að hann væri einhver vesa-
Imgur, sem þorparar hefðu ráð-
izt á og væri nú að reyna að
flýja. En þegar ég ætlaði að
fara að taka upp stafinn minn
og koma honum til hjálpar, færð-
ist hann nær. Og ég sá, að hann
var drukkinn .. . Og þegar hann
fór fram hjá, leit hann til mín
viðbjóðslegu, drukknu augna-
ráði og gretti sig fullur hryll-
ings og fyrirlitningar. Þá varð
ég ofsahræddur og kastaði mér
á grúfu. Því að þessi maður —
þessi maður var ég sjálfur!“
George hafði áhyggjur af
þessum ofsjónum Mussets. f tvo
daga lá hann með óráði og hún
hjúkraði honum.
Hann varð að skipta um um-
hverfi. Þau höfðu oft ráðgert að
fara saman til ítalíu. Nú ákváðu
þau láta verða af förinni.
Hvers leituðu þau, sem þau
gátu ekki fundið í París? Hvað
voru þau að flýja? Eflaust hafa
þau haft einhver svör á reiðum
höndum. En þau áttu eftir að
læra það, að hvert sem þau færu,
yrðu þau sömu manneskjurnar,
og tilgangslaust væri að flýja
sjálfan sig. En hvað sem öðru
leið, þá hlökkuðu þau til farar-
innar, og Musset endurtók í sí-
fellu: „Loksins á ég þig einn.“
Þegar þau komu til Pisa, voru
þau í efa um, hvort þaðan skyldi
haldið til Róm eða Feneyja.
Hvorugt gat tekið ákvörðun.
Þau köstuðu upp peningi og á-
kváðu að láta örlögin ráða. Tíu
sinnum köstuðu þau peningnum
upp og alltaf var svarið: Fen-
eyjar. Hví spurðu þau örlögin
svo oft, áður en þau tóku svar-
ið gilt? Óttuðust þau örlögin,
Feneyjar eða aðeins sig sjálf?
Feneyjar höfðu alltaf verið
draumborg George Sand. Þetta
var í byrjun janúar, og þau
höfðu ekki fyrr komið sér fyrir
í gistihúsi, en George varð að
fara í rúmið. Hún hafði lagt
of mikið að sér og var auk þess
búin að fá blóðkreppusótt. Mus-
set réð sér ekki fyrir bræði
út af því að hún skyldi vera veik.
Hann hafði lagt upp í yndis-
legt ferðalag með konunni, sem
hann elskaði, og nú var hann
bundinn yfir sjúklingi. Hann ætl-
aði ekki að láta eyðileggja ferða-
lagið fyrir sér. Hann lét þjón-
ustufólkið annast ástmey sína
og fór sjálfur út til þess að