Úrval - 01.08.1951, Side 113

ÞEGAR HJARTAÐ RÆÐUR —
111
hvort annað,“ sagði hún. „Við
höfum aldrei elskað hvort ann-
að.“
Þetta kvöld voru dyrnar milli-
herbergja þeirra læstar.
Það var átjándi janúar. Öllu
var lokið. Hið mikla ævintýri
þeirra, sem aliur heimurinn
hafði fylgzt með, hafði endað
skyndilega í einni orðasennu.
#
Snemma í febrúar kom sendi-
maður frá gistihúsinu, þar sem
George Sand dvaldist, með bréf-
miða til Pagello læknis. Bréfið
var skrifað á slæmri ítölsku,
en þó gat læknirinn ráðið í, að
ungi, ljóshærði maðurinn væri
fársjúkur og bréfritarinn, Geor-
ge Sand, bæði dr. Pagello að
koma sem skjótast. Bréfritarinn
sagði ennfremur, að ungi maður-
inn væri frægt skáld og auk þess
væri hann henni hjartfólgnari en
nokkur annar maður í veröld-
inni.
Þegar dr. Pagello kom til gisti-
hússins, var Musset með mikinn
sótthita og mjög æstur. Hann
söng og orgaði og fékk svo á-
köf krampaköst, að lækninum
leizt ekki á blikuna. Hann tók
eftir því, að legubekkur George
Sand hafði verið fluttur inn í
herbergi sjúklingsins.
Dr. Pagello, sem var manna
kurteisastur, kvað Musset vera
sjúkann af vægri taugaveiki, sem
hefði versnað sökum ofnautnar
áfengis. í rauninni var sjúkdóm-
urinn ekkert annað en delirium
tremens*. Musset hafði ekki þol-
að svallið síðustu næturnar, sem
George hafði lokað hann úti,
því að hann var ákaflega veik-
byggður og viðkvæmur.
Batinn fór hægt. f einu kast-
inu varð Musset svo ólmur, að
það þurfti tvo menn til að halda.
honum. Loks slapp hann úr
höndum þeirra, æddi nakinn um
herbergið, og þreif svo fast í
hálsmálið á kjól George, að
henni lá við köfnun. Ef hjálp
hefði ekki verið við höndina,.
hefði hann vafalaust orðið henni
að bana í þessu æðiskasti.
Pagello varð nú Iiræddur um
að George Sand væri ekki óhætt
að vera ein með sjúklingnum um
nætur og bauðst því til að vaka
með henni yfir honum. Hún þáði
það með þökkum. Hún var ein
og hjálparlaus meðal útlendinga
og f ramkoma læknisins var
þannig, að hún hlaut að vekja
traust.
Meðan þau vöktu saman, töl-
uðustu þau við á lélegri frönsku
og enn verri ítölsku, en þó skildu
þau hvort annað, því að mál
samúðarinnar er skýrara en
nokkur tunga. George leið vel
í návist læknisins. Hann var
hæglátur og góðgjarn og hann
hugsaði ekki hið minnsta um
sjálfan sig. Og auk þess var
hann laglegur. Það glampaði á
rauðleitt hár hans eins og gull,
þegar ljósið frá lampanum skein
á það, og í augum hans var-
* Drvkkjuæði.