Úrval - 01.08.1951, Blaðsíða 118

116
ÚRVAL
tók það fram, að hún mætti ekki
kosta för hans. Hann gat þess
einnig, að hann myndi ekki fara
með henni til Nohant. Hann ætl-
aði að dvelja í París, skoða
sjúkrahúsin þar og fullnuma sig
í læknisfræðinni.
Musset skrifaði frá París:
„Hvílík hamingja það verður
fyrir mig að hitta þig aftur!
... Hve heitt ég elska þig! Hve
yndisleg þessi háleita vinátta
okkar er — eins og angan ást-
ar okkar.“
Pagello átti við margt að
stríða, ekki sízt aldraðan föður
sinn, sem hafði frá upphafi spáð
illa fyrir þessum kunningsskap
sonar síns við franska konu, sem
reykti, skrifaði skáldsögur og
gekk undir karlmannsnafni. Til
þess að friðmælast við föður
sinn, skrifaði Pagello honum
bréf, rétt fyrir brottförina: ,,Ég
er nú kominn að síðasta skrefi
heimsku minnar, og ég verð að
stíga það eins og hin, með lok-
uð augu. Ég fer á morgun til
Parísar. Þar kveð ég George
Sand og kem aftur heim, svo
að ég geti aftur orðið þér góð-
ur sonur . . .“
George Sand sá aldrei þetta
bréf.
Þau komu til Parísar fjórt-
ánda ágúst. George settist að
í íbúð sinni, en Pagello fékk sér
herbergi í gistihúsi skammt frá.
Þegar Musset frétti, að Ge-
orge Sand væri komin til París-
ar, varð hann gripinn ómótstæði-
legri þrá. Hann varð að hitta
hana. Hann bað George um við-
tal og hún leyfði honum að heim-
sækja sig. Þegar hann kom, var
Pagello þar fyrir, en hann tók
Musset sem bróður. Þau töluðu
um daginn og veginn. Pagello
vék ekki frá hlið George. Allt
í einu bárust valstónar inn í
stofuna; það var lag, sem þau
Musset og George höfðu tekið
sérstöku ástfóstri við, meðan allt
lék í lyndi. Alfred leit á George.
Hann sá augu hennar fyllast tár.
um, en á andlitinu var engin
svipbreyting. Fortíðin var dauð.
Héðan í frá voru þau vinir —
meira ekki.
Nokkrum dögum seinna skild-
ust leiðir. Musset hélt til Baden,
George til Nohant, en Pagello
var kyrr í París. Það var fátt
um kveðjur með þeim George
og Pagello. Hann var orðinn
afbrýðisamur út í Musset, og
hafði meira að segja rifið upp
bréf, sem George hafði skrifað
fyrrverandi elskhuga sínum. —
Musset sendi George eldheit
ástarbréf frá Baden: ,,Ó, hold
mitt og blóð! Ég er að deyja
úr ást. . . Nei, ég læknast aldr-
ei og ég ætla ekki heldur að
reyna að lifa. Dauðinn vegna
ástar minnar til þín er miklu
dýrmætari en lífið . . . Mér er
sagt, að þú hafir fengið þér
annan elskhuga. Það drepur mig,
en ég elska þig, elska þig, elska
þig.. . . Ég elska þjáningu mína
meira en lífið. Ó, ástin mín,
gráttu örlög mín. Ó, það er
hræðilegt að deyja, hræðilegt að