Úrval - 01.08.1951, Síða 123

ÞEGAR HJARTAÐ RÆÐUR —
121
kappi. „Chopin-ævintýrið“ hafði
haft í för með sér auknar fjár-
hagslegar kvaðir fyrir hana.
Frédéric varð að geta einbeitt
sér að tónsmíðum sínum og
mátti þar af leiðandi ekki hafa
neinar áhyggjur út af afkomu
sinni. Hann hafði líka afkastað
miklu, enda komu út eftir hann
sextán meiri háttar tónsmíðar
á árunum 1839—41, þar á með-
al Sonata í H-moll, Ballade í
F-dúr, þrjár Polonaises og
Fantasia í F-moll, ásamt mörg-
um öðrum verkum. Tónverk
hans, sem ávallt höfðu verið
þrungin andagift, öðluðust nú
meiri dýpt og fyllingu, svo að
enginn gat lengur verið í vafa
um, að hér var mikill snilling-
ur á ferðinni.
Skáldsögur George Sand fóru
nú að fá á sig rólegri og alvar-
legri blæ, eins og raunar líf
hennar sjálfrar. Á árunum 1839
—43 óx hún smámsaman upp
úr rómantísku stefnunni og fór
að snúa sér meira að vandamál-
um þjóðfélagsins. Með skáldsög-
unum Spiridon, Les sept Cordes
de la Lyre, Le Compagnon du
Tour de France, Horace, og að
nokkru leyti með leikritinu Co-
sima, gerðist hún málsvari
þeirra þjóðfélagsumbóta, sem
góðviljaðir menn höfðu löngum
reynt að hrinda í framkvæmd.
Það komst í hefð. að ungir
byltingarsinnar leituðu til Ge-
orge Sand. Þeir sátu við arineld
hennar, reyktu tóbak hennar og
héldu ræður um þjóðfélagsmál.
Chopin sámaði, að George skyldi
fóma svo miklum tíma í menn
og málefni, sem var honum svo
framandi. Frjálst Pólland var
æðsta hugsjón hans, og hún kom
ávallt fram í verkum hans. Hann
hafði engan áhuga á bræðra-
lagi mannanna, og byltinga-
menn, alþýðuskáld og þjóðfé-
lagsfræðingar fylltu hann við-
bjóði.
En það var ekki aðeins í
Frakklandi, sem skáldrit George
Sand vom lesin, heldur og um
gervalla Evrópu. I Rússlandi
hafði Dostojevski, bá sextán ára
gamall, lesið sögu hennar L’XJs-
coque og vakti heila nótt yfir
henni. „Það var George Sand,“
skrifaði hann í dagbók sína,
„sem var í fylkingarbrjósti þess-
arar þróunar (til þjóðfélagslegs
jafnréttis). . . . Hún var ein
hin göfugasta og bezta kona —
nafn hennar mun aldrei gleym-
ast.“ Turgenjev var líka svo
hrifinn af mannkostum hennar,
að hann skrifaði George Souva-
rine: „Trúið mér! George Sand
er einn af dýrlingum ykkar . . .
Þegar maður er í návist hennar,
finnst manni að hún sé einhver
óumræðilega góðviljuð og kær-
leiksrík vera, sem fyrir löngu
hafi brennt alla eigingirni á ó-
slökkvandi báli hugsjónaástar
sinnar.“ —
George og Chopin fluttu nú
í nýtt hús við Rue Saint-Lazare.
Ekki bjuggu þau saman, heldur
leigðu sér tvær íbúðir, nr. 5 og
nr. 9, en vinkona þeirra, frú