Úrval - 01.08.1951, Síða 126

124
tíRVAL
ið, að Chopin væri fyrirmynd
Karols prins eða hún sjálf fyrir-
mynd Lucreziu leikkonu, en sag-
an sannar hið gagnstæða. Ailir,
sem hekktu þau, könnuðust við
þau í bókinni, og margir komu
til að votta hinum þjáða lista-
manni samúð sína, enda þótt það
gerði aðeins illt verra.
Öllum var ljóst, að dagar Cho-
pins voru taldir, og vinir hans
snerust nú fullir heiftar gegn
George Sand. Hún hafði dæmt
hann til dauða með því að hrekja
hann burt, sögðu þeir. Og ævi-
söguritarar Chopins endurtóku
síðan þessa fullyrðingu.
Chopin dó úr sjúkdómi sínum.
Hann hefði dáið úr honum hvort
sem hann hefði dvalið áfram hjá
George eða farið brott. En hún
var ekki alsaklaus. Hún framdi
bað illvirki, að fórna hinum veika
fyrir hinn sterka. Það var óaf-
sakanlegt, að hún skyldi slíta
sambandi við mann, sem hún
vissi að var að dauða kominn.
Sjálf leið hún mikið fyrir þetta
seinna. Eins og til að grafast
fyrir orsakir þess, að hún hafði
aldrei fundið varanlega ham-
ingju við hlið nokkurs karl-
manns, fór hún að skrifa ævi-
sögu sína — Histoire de Ma Vie.
„Chopin er kominn til Eng-
lands,“ skrifaði George Sand 21.
maí 1848. „Hann fékk enga
kennslu í París eftir bylting-
una.“
Eftir að hafa haldið tónleika
í Englandi og Skotlandi, hélt
Chopin aftur til Parísar í janúar
1849. Delacroix heimsótti hana
og þeir fóru að ræða um George
Sand og ævisöguhennar, semfar-
in var að birtast í köflum. Dela-
croix spáði því, að henni myndi
ekki líða vel í ellinni. Chopin var
á öðru máli og sagði, að sam-
vizka hennar ónáðaði hana aldr-
ei út af því, sem aðrir bæru:
henni á brýn. „Það er aðeins
eitt, sem hún tæki nærri sér,“
bætti hann við. „Það er ef hún:
missti Maurice.“ Chopin hafði
engu gleymt.
Hinn 20. október 1849 skrifar
Delacroix í dagbók sína: „Ég
frétti að vesalings Chopin væri
dáinn. Það er einkennilegt —
mér datt þetta einmitt í hug,
áður en ég fór á fætur í morg-
un. Það er enn eitt dæmi þess,
meðal annarra, að ég finn svona
hluti á mér. Hvílíkur missir!'
Aumingjar og ræflar fylla mark-
aðstorgið, en þessi fagra sál
slokknar og deyr!“
„Illgjarnt fólk komst upp á
milli okkar,“ skrifar George í
ævisögu sinni. „Það sagði mér
ekki frá því, fyrr en öllu var lok-
ið, að hann hefði óskað að ég
kæmi . . . Það leyndi mig því.
Og það leyndi hann því líka, að
ég var reiðubúin til að flýta mér
til hans. Þetta fólk hefur gert
rétt, ef geðshræringin út af
komu minni hefði stytt Hf hans
um einn dag, eina stund.“
#
Enn einu sinni hafði bylting
blossað upp í Evrópu. Hinn 27.