Úrval - 01.06.1953, Síða 110

108
ÚRVAL
Og hann hafði vit á gimstein-
um, þó að hann væri ekki sér-
lega greindur að öðru leyti.
Kona Lurks sá, að hún átti
ekki undankomu auðið og sótti
því skrínið. Ungi námueigand-
inn skoðaði það og sagði:
,,Hvað kostar það mikið?“
Konan þvældi ósköpin öll. En
námueigandinn var þrár. Loks
mættust þau á miðri leið, og
hann skrifaði undir skuldarvið-
urkenningu, af því að hann
hafði ekki reiðufé á sér. Svo
setti hann skrínið á borðið og
sagði:
„Sækið stúlkuna, sem þið haf-
ið verið að tala um!“ Menn
flýttu sér að sækja Tanjusjku.
Hun hreyfði engum mótbárum
en kom strax með, því að hún
bjóst við að fá stóra pöntun.
Þegar hún kom inn í herbergið,
sá hún að það var fullt af fólki,
og mitt á meðal þess sat ikorn-
inn, sem hún hafði séð einu sinm
áður! Fyrir framan íkornann
stóð skrínið með gjöfum föður
hennar. Tatjusjka var strax
ljóst, að þetta mundi vera ungi
námueigandinn og spurði:
„Hversvegna var sent eftir
mér?“
Námueigandinn gat ekki
komið upp orði. Hann starði
bara og starði á hana. Loks
fóru þau þó að tala saman:
„Eigið þið þessa steina?“
„Við áttum þá, en nú eru
þeir hennar eign!“ sagði stúlk-
an og benti á konu Lurks.
„En nú á ég þá!“ sagði
námueigandinn stoltur. „En ég
skal skila þér þeim aftur, ef
þú vilt.“
„Ég þori ekki að þiggja
slíka gjöf!“
„En þú getur þó sett þá á
þig?“
„Það get ég,“ samsinnti
Tanjusjka.
Hún var ekki lengi að velja
nokkra fallega gripi úr skrín-
inu, og hún setti þá hiklaust
á sig. Námueigandinn varð
alveg frá sér numinn; það eina
sem hann gat sagt var „æ“ og
„ó“. Tanjusjka stóð þarna
skreytt skartgripunum og
sagði:
„Eruð þér búnir að horfa
nóg? Nægir þetta? Eg hef alls
ekki tíma til að standa hérna,
því að ég þarf að hugsa um
vinnuna mína.“
Ungi námueigandinn sagði nú
svo allir heyrðu:
„Þú verður að giftast mér!
Viltu ekki gera það?“
En Tanjusjka hló:
„Það sæmir ekki að þér tal-
ið svona!“
Hún tók af sér gripina og
fór. Námueigandinn gat ekki
sagt eitt einasta orð. En dag-
inn eftir bað hann hennar.
Hann grátbað Nastasiu um að
gefa sér dótturina fyrir eigin-
konu.
Nastasia sagði:
„Ég neyði hana ekki. Hún
ræður sér sjálf. En mín skoð-
un er sú, að þetta sé ekki
heppilegur ráðahagur.“