Úrval - 01.06.1953, Qupperneq 111

SKARTGRIPASKRlNIÐ
109
Tanjusjka hafði hlustað á
tal þeirra. Hún sagði:
„Nú skal ég segja þér eitt
. . . Ég hef heyrt, að í höll
keisarans sé salur, sem sé
gerður úr sama malakítinu og
skrínið hans pabba. Ef þú
lofar mér að sjá keisaradrottn-
inguna í þessum sal — þá skal
ég verða þín.“
Námueigandinn var auðvitað
reiðubúinn til alls. Hann vildi
halda strax til Pétursborgar
og bað Tanjusjku um að koma
með sér. Hann sagði, að hún
gæti fengið hest og vagn hjá
sér. Tanjusjka svaraði:
„Hér tíðkast það ekki að
stúlka aki í vagni tilvonandi
eiginmanns síns til þess að
sækja brúðarkórónuna. Við
getum talað um slíkt seinna,
þegar þú hefur efnt loforð
þitt.“
„Hvenær kemur þú þá til
Pétursborgar ?“ spurði hann.
„Ég lofa því að vera komin
þangað á boðunardag Maríu!“
sagði hún. „Efastu ekki um
það, og farðu nú héðan!“
Ungi námueigandinn lagði af
stað. Þegar hann kom til Pét-
ursborgar, fór hann að gorta
við alla af gimsteinunum sín-
um og unnustunni. Margir
fengu líka að skoða skrínið.
Menn voru ákaflega forvitnir
að sjá unnustuna. Námueigand-
inn leigði íbúð handa Tanjusjku
og keypti handa henni allskon-
ar klæðnað og skó. En hún lét
ekki sjá sig. Allt í einu kom
í ljós að hún bjó hjá ekkju í
einu úthverfinu.
Námueigandinn hraðaði sér
auðvitað þangað:
„Hvað er þetta! Er nokkurt
vit í að búa hérna? Ég er bú-
inn að útvega ágæta íbúð!“
„En Tanjusjka svaraði:
„Mér líður líka vel hérna.“
Fréttin um gimsteinana og
unnustuna frá Ural bárust
jafnvel keisaradrottningunni til
eyrna. Hún sagði:
„Get ég ekki fengið að sjá
þessa stúlku? Það er talað svo
mikið um hana.“
Námueigandinn fór til Tanj-
usjku og bað hana að undir-
búa sig. Það þurfti að sauma
kjól sem hún gæti verið í með-
al hirðfólksins í malakítsaln-
um.
„Hafðu ekki áhyggjur af
kjólnum!“ sagði Tanjusjka.
„En gimsteinana skal ég taka
til varðveizlu. Þú skalt bara
ekki halda, að ég láti þig sækja
mig í vagni. Ég fer ein. Bíddu
mín fyrir neðan tröppurnar í
hallargarðinum."
*
Svo fór fólk að halda til
hallarinnar. Það ók þangað í
vögnum sínum klætt í flauel og
silki. I bítið um morguninn tók
ungi námueiganainn sér stöðu
við tröppurnar til þess að bíða
eftir brúði sinni. Aðrir, sem
ekki voru minna forvitnir að
sjá hana, biðu þar líka. Tanj-
usjka setti á sig skartgripina
og fór í sauðskinnsúlpuna, sem