Úrval - 01.06.1954, Qupperneq 15

RÝTINGURINN
13
Drengurinn hafði fengið rýt-
inginn í jólagjöf. Síðan hafði
faðirinn öðru hvoru spurt um
hann. Drengurinn var hirðu-
laus um dótið sitt, og þegar
hann týndi einhverju af leik-
föngum sínum, reyndi móðirin
að útvega önnur sömu tegund-
ar, ef hún gat, til þess að forð-
ast ákúrur. Það var mikil
skammsýni og eigingirni, og
raunar tilgangslaust, því svik-
in komust undartekningarlaust
upp, ef frá eru talin nokkur
vafatilfelli. Það var lítill vandi
að greina á milli nýrra og not-
aðra hluta. Vafatilfeilin lét
hann liggja milli hluta, hann
hafði ríka réttlætiskennd og
kaus Iieldur að eiga á hættu að
trúa ósannindum heldur en að
hafa fólk fyrir rangri sök.
En um rýtinginn gengdi allt
öðru máli. Hann hafði sjálfur
fengið hann hjá föður sínum
þegar hann var sex ára, og
þegar hann afhenti syni sínum
hann á jólunum hafði hann
lagt áherzlu á, að sérstakar
skyldur fylgdu því að eiga
hann. Gagnstætt öllu öðru, sem
drengurinn hafði átt til þessa,
var hann óbætanlegur. Þegar
l'.ann bað um að fá að sjá hann,
skoðuðu þau öll þrjú hárbeitt
blaðið og slitið slíðrið með há-
tíðlegri andakt, sem var sam-
fara vitund þess, að margar
dýrmætustu endurminningar
mannsins væru tengdar honum.
Hann sagði frá því, að sem barn
hefði hann alltaf gengið með
hann við skátabeltið sitt, og sér
hefði fundizt hann langt haf-
inn yfir þá drengi, sem ekki áttu
svona rýting. Mæðginin vissu
bæði, að af öllum gjöfum —
sem raunar voru aldrei marg-
ar, börn fengu ekki svo mikið
af gjöfum í þá daga — hafði
honum þótt vænzt um rýting-
inn. Nú hafði hann gefið hann
syni sínum, sem var nýorðinn
fimm ára, og bara til þess að
gera það hafði hann geymt
hann vandlega öll þessi ár. Að
minnsta kosti fannst honum
það nú.
Drengurinn roðnaði og horfði
skelfdur á föður sinn. Augu
hans fylltust tárum. ,,Hann —
hann er týndur,“ hvíslaði hann.
ííann kreisti skeiðina svo að
litlu hnúarnir hvítnuðu.
Móðirin hellti kaffi í bolla
mannsins. Hönd hennar skalf.
.,Við finnum hann áreiðanlega,"
sagði hún óðamála.
Hann fékk sér sykur og rjóma
og hrærði í bollanum, á meðan
stóð hún við hlið hans og neri
svuntuna milii handanna. Hann
leit á hana samanbitnum vör-
um. „Þú vissir það þá,“ sagði
hann kuldalega, „hvað hélztu
að þú gætir leynt mig því
iengi ?“
Hjarta hans barðist hart og
þungt af reiði. Þetta var há-
markið, hugsaði hann. Hún
settist við hliðina á drengnum,
sem sat enn með krepptan hnef-
ann um skeiðina, án þess að
borða.