Úrval - 01.06.1954, Síða 16

14
ÚRVAL
„Hann hvarf í gær,“ sagði
hún og liorfði niður í dúkinn,
„ég hélt hann kærni í leitirnar,
það hefur komið fyrir áður.
Borðaðu nú grautinn þinn,
mömmukútur.11 Hún klappaði
drengnum á höfuðið.
Hann fór fram í forstofuna
og sótti frakkann sinn. „Eg
ráðlegg ykkur að finna hann
fyrir kvöldið," sagði hann. Svo
fór hann án þess að kveðja.
npÝNDI rýtingurinn hvarf ekki
-®- úr huga hans allan daginn
. . . Hann var lítill drengur, og
hann gekk eftir grónum stíg í
skóginum, sem var á bak við
hús foreldra hans. Það blikaði
á rýtingsblaðið í sólskininu.
Hann skar með honum greinar
af pílviði. Ölvaður af valdi sínu
ákvað hann hvaða greinar hann
skæri af og hverjum hann
þyrmdi. Hann skar af nokkrar
veikar greinar, sem hann gat
ekki notað, og var að því kom-
inn að skera sterka, seiga grein,
en ákvað á síðustu stundu að
lofa henni að lifa. Pílviðagrein-
arnar voru óvinir í sigruðum
her. Einráður og duttlungafull-
ur lagði hann til þeirra með
rýtingnum. Sigrihrósandi sýndi
hann þennan dýrgrip litlum
dreng og lét hann vega hann
í hendi sér. Drengurinn rétti
honum hann aftur eins og hon-
um fyndist ekkert til hans
koma. Það dró upp stór dökk
ský. Strákarnir skyldu ekki, að
hann var kjörinn til mikilla af-
reka. Hann fann rýtinginn við
lend sér og fannst hann vera
sterkur og einmana í eyðimörk-
inni. Hann var keyptur í Finn-
landi, faðir hans hafði komið
með hann heim úr verziunar-
ferð. Það var enginn svona rýt-
ingur til í allri Danmörku. Hann
fór í „landaparís" við nokkra
félaga sína og keyrði hnífinn í
jörðina, eins og hann væri að
reka í gegn versta óvin sinn.
Rýtingurinn stóð á oddinum og
titraði svo að söng í honum.
Hann dró hring í kringum sig:
sá sem kemur inn fyrir strikið
verður drepinn, hrópaði hann.
En það gerði enginn tilraun til
að stíga inn fyrir strikið
Þeir stóðu utan við og ræddu
saman í ró og spekt meðan
. ann sveiflaði rýtingnum í
liringnum. Hann kærði sig ekki
um leiki þeirra, og þeir skildu
ekki leiki hans. Idann var far-
inn að leita einverunnar, jafn-
vel áður en hann fór að ganga
í skóla. Hann taldi það merki
um, að hann væri öðruvísi en
aðrir og kjörinn af forlögunum
til að afreka miklu. Hann talaði
við sjálfan sig á leið í skólann
þegar enginn var nálægt. Hann
var herforingi og ræddi við
þjóðhöfðingja óvinaríkja. Hann
var slunginn og tvíræður í orð-
ræðum, sem hann sótti í hetju-
sögur Carit Etlars og Inge-
rnanns. Mannkynssagan varð
eftirlætisnámsgrein hans. Lengi
var Napóleon hetja hans. Hann
ímyndaði sér hann líkan föð-