Úrval - 01.06.1954, Qupperneq 20

Kona, sem hefur það fyrir atvinnu ao
„tala á milli hjóna“, gefur ráð í
vandasömu máli:
Það sem ég segi manninum m'man EKKI.
Grein úr „Allt“.
Abrúðkaupsnóttina sagði ég
manninum mínum allt um
fyrri ástarævintýri mín. Sann-
leikurinn lifir lengst, hugsaði ég.
Það reyndist svo. Sannleikur-
inn, sem ég hvíslaði í eyra
mannsins míns þessa trúnaðar-
nótt, varð langlífari en ást okk-
ar — og geröi út af við hana!
Ég bölvaði hreinskilni minni í
þetta skipti. Ég hefði átt að
þegja!“
Augnaráðið, sem unga konan
sendi mér, var þrungið beiskri
örvæntingu. Fyrir tæpum tveim
árum var hún hamingjusöm
brúður. Nú sat hún hér hjá mér
með beiskju í lund og brostnar
vonir. Frásögn hennar var mér
engin nýjung. Ég hef heyrt hana
hjá alltof mörgum óhamingju-
sömum konum.
„Það hefur varla liðið sá dag-
ur í hjónabandi okkar, að Hans
hafi ekki í einhverri mynd graf-
ið upp hið liðna,“ hélt konan á-
fram. „Það stoðaði ekkert þó að
ég segði honum sannleikann aft-
ur og aftur: að fyrir mig væri
nú aðeins til einn maður — hann
sjálfur. Að hinir tveir, sem ég
hafði verið ástfangin af áður en
ég hitti hann, væru gleymdir.
En hann svaraði bara æstur:
„Konur gleyma aldrei þesshátt-
ar — þær lifa í endurminning-
unni.“
Ástandið fór stöðugt versn-
andi. Maðurinn minn sakaði
mig ekki um að vera enn í kynn-
um við annan hvorn þessara
manna. Nei, hann þoldi blátt á-
fram ekki þá tilhugsun, að mér
gæti yfirleitt þótt vænt um
nokkurn annan en hann. Hann
var sannfærður um, að ég léti
mig eins oft og ég gæti dreyma
um þessa menn, og notaði hvert
tækifæri til að segja mér það.“
Konan lauk frásögn sinni
með þessum orðum: „Ég ásaka
ekki manninn minn. Ég ásaka
sjálfa mig fyrir að vera svo
heimsk að segja honum sann-
leikann, sem hann gat ekki séð
í réttu ljósi.“
Það er ráð mitt til allra ný-
giftra hjóna, að hafna þeirri
gömlu — og hættulegu — kenn-
ingu, að brúðhjónum beri að
segja hvort öðru allan sannleika
um fyrra ástarlíf sitt á brúð-
kaupsnóttina.
Á því stigi málsins þekkja
hjónin að jafnaði ekki hvort
annað það mikið, að óhætt sé