Úrval - 01.06.1954, Page 21

ÞAÐ SEM ÉG SEGI MANNINUM MlNUM EKKI
19
fyrir þau að trúa hvort öðru fyr-
ir slíkum leyndarmálum. Unga
konan hér að framan ásakar sig
með réttu, að mínu áliti, fyrir
þá heimsku að segja manninum
sínum frá atburðum, sem hann
gat ekki séð í réttu ljósi.
Sanneikurinn er sá, að þegar
maður hefur fundið lífsförunaut
sinn — þann sem manni finnst
að maður muni geta elskað allt
lífið — þá verður öll fyrri ást-
arlífsreynsla hégómi, sem engu
máli skiptir.
En það er nú einu sinni svo,
að enginn getur með vissu vitað,
hvaða tilfinningar bærast innst
með öðrum manni og hvemig
hann muni bregðast við í hverju
máli. „Trúnaðarstundir" eins og
um getur hér að framan eru til
þess fallnar að koma illu af stað,
þó að ekki takist alltaf svo illa
til að úr verði skilnaður. Ef þér
vitið með sjálfum yður, að fyrri
ástir yðar geti ekki haft nein
áhrif á hjónaband yðar þó að
þér haldið þeim leyndum fyrir
maka yðar, þá haldið þeim um
fram allt leyndum, það er mitt
ráð. Á brúðkaupsnóttina geta
brúðhjónin skipzt á öðrum og
miklu hugnæmari trúnaðarmál-
um . . .
Þegar talið berst að því hvað
maður eigi að segja þeim sem
maður elskar, þá dettur mér
alltaf í hug Sveinn og Vera. Þau
áttu — og eiga væntanlega enn
— heima í smábæ í Mið-Svíþjóð.
Sveinn hafði góða atvinnu og
undi vel hag sínum, og Vera var
einnig ánægð með hlutskipti
húsmóðurinnar. Þau voru ást-
fangin og hamingjusöm og áttu
ekki við nein erfið vandamál að
glíma. En það breyttist. . .
Það var beggja sök, að nærri
lá að hjónaband þeirra færi út
um þúfur vegna margra smá-
vægilegra ásteytingarsteina, en
meginorsökina á því hvernig fór
verður Vera að taka á sig. Hún
var nefnilega alltof þögul um
marga smámuni, sem betra
hefði verið að tala um. Og svo
hafði hún alveg misskilið það
sem hún hafði lesið í bókum um
tillitssemi í hjónabandi.
Þannig var mál með vexti, að
Sveinn hafði verið helzt til lengi
ókvæntur áður en hann hitti
Veru. Piparsveinum hættir til
að verða, vanafastir og venja
sig á ýmsa undarlega siði, og
Sveinn var engin undantekning
að því leyti. Hann brá ekki vana
sínum frá piparsveinaárunum,
eftir að hann kvæntist. Þegar
hann kom heim úr vinnunni,
sparkaði hann af sér skónum
frammi í forstofu og lét þá
liggja þar sem þeir duttu. Svo
fór hann á sokkunum inn í
svefnherbergið og smeygði sér
í inniskóna og gamla, trosnaða
sloppinn, nýjan slopp vildi hann
ekki sjá. Því næst fór hann
fram í eldhús þar sem Vera var
að taka til matinn. Meðan þau
spjölluðu saman var hann á sí-
felldu randi milli kæliskápsins,
búrsins og matborðsins að ná
sér í bita. Og með fingrunum,
3*