Úrval - 01.06.1954, Qupperneq 38

36
rrRVAL
mikil stoð í því, og er það vel.
Sjálf finn ég mesta hvíld fyrir
alla vöðva mína í því að njóta
heimilisfriðarins, drekka te,
rabba við Mikael, lesa bækur og
hlusta á tónlist í útvarp. Því
miður er Mikael oft starfs síns
vegna neyddur til að vera að
heiman á kvöldin og einnig um
helgar. En mér finnst ég ekki
vera einmana, anginn litli er
hjá mér. Manni finnst það eðli-
legt, þegar maður finnur návist
hans, að konur hafi alla tíð trú-
að því, að reynsla þeirra geti
haft áhrif á barnið í móður-
kviði. Læknar hafa um langt
árabil andmælt þeirri skoðun;
jafnvel lélegt mataræði móður-
innar var að þeirra áliti ekki
skaðlegt fyrir barnið. Það væri
sníkjudýr, og ekki væri hætta á
öðru en að það sæi um sig.
Nú eru ýmsir læknar komnir
á aðra skoðun. Amerískir vís-
indamenn hafa komizt að þeirri
niðurstöðu, að fóstrið verði verr
úti en móðirin af ónógri næringu,
að hjartsláttur þess örvist, ef
móðirin reykir eina sígarettu og
að fóstur í mæðrum, sem eru
óhamingjusamar, þreyttar eða
taugaveiklaðar, séu órólegri og
sparki meira í móðurkviði en
önnur fóstur. Einnig virðist
sem þeim sé frekar hætt við
magakvillum eftir fæðinguna en
öðrum börnum. TJm það að hye
miklu leyti þessi reynsla í móð-
urkviði hefur varanleg áhrif á
heilsu barnsins eru vísinda-
mennimir fáorðir enn. En
einn þeirra, dr. Montagu, sem
skrifað hefur um þessar at-
huganir, er þeirrar skoðunar,
að níu fyrstu mánuðirnir af ævi
mannsins, meðan hann er enn í
móðurkviði, séu miklu athyglis-
verðari og innihaldsríkari en öll
ævin eftir það, og hann hvetur
til frekari rannsókna á þessu
sviði.
Ef frekari rannsóknir skyldu
leiða í ljós, að þessir vísinda-
menn séu á réttri leið, þá er við-
búið, að við sem aðhyllumst
kenninguna: lifið eins og venju-
lega! verðum að skipta um skoð-
un. Vissulega hafa konur á öllum
tímum sýslað um börn og skúr-
að gólf fram á síðasta dag. For-
mæður okkar fóru beint af engj-
um eða úr fjósi á sængina.
Lappakonur hafa öldum saman
alið böm sín meðal hreindýra.
En störf þeirra voru barnsmóð-
urinni holl. Þær voru mikið und-
ir beru lofti og gátu látið hug-
ann reika meðan þær sinntu
störfum sínum, sökkt sér niður
í sjálfa sig og tengsl sín við
barnið undir brjósti sér meðan
þær unnu á engjum eða mjólk-
uðu kýr.
Að standa við færiband í
verksmiðju, að hraðrita, gæta
síma, eiga blaðaviðtöl, ferðast
langar leiðir með yfirfullum
strætisvögnum, er ekki jafnmik-
ið líkamlegt erfiði og að vinna
á engjum, en það eru ólxfrænni
störf, sem krefjast einbeitingar
hugans. Það eru störf sem halda
okkur innanhúss í heitu, þurru