Úrval - 01.06.1954, Qupperneq 88

86
tíRVAL
verst við mig. Ég barði að dyr-
um. Það var ekki opnað strax
og ég bjóst hálft í hvoru við að
Dóra og Phil hefðu farið út að
verzla. En þögnin var kynleg —
eitthvað hikandi og uggvænleg
— og allt í einu opnuðust dyrn-
ar, eins og eftir skyndilega á-
kvörðun. Það var Dóra, sem
opnaði. Hún var brosandi. Jim
Farr sat á stól við eldhúsborð-
ið. Ég hef alltaf álitið mig slyng-
an í að leyna því sem mér býr í
huga, og ég hélt að ég þyrfti
þess við nú. En þess gerðist
ekki þörf. Bros Dóru var svo
rólegt og öruggt og Jim brosti
líka til mín sínu venjulega dul-
arfulla brosi.
„Guði sé lof að það var ekki
Rústa,“ sagði hann. „Ef hún
kemst að því að ég get ekki
drukkið kaffið sem hún setur á
hitabrúsann, þá hættir hún að
vinna úti. Þegar Phil og Dóra
fréttu að ég væri slæmur í mag-
anum, buðu þau mér að drekka
kaffið hjá sér.“
Svo að Phil vissi þá af þessu.
„Allt í lagi,“ sagði ég, „gefið
mér kaffibolla og ég skal stein-
þegja.“
„Svei mér ef þetta er ekki
hálfgerð hótun!“ sagði hann í
glensi og við hlógum báðir. Við
vorum aftur orðnir eðlilegir í
framkomu.
Það var ánægjulegt að sitja
þarna í litla, bjarta eldhúsinu
hjá þeim. Enda þótt húsin væru
öll eins, var einkennilegt hve mis-
munandi svip þau höfðu fengið
af íbúunum — hús Dóru var
þokkalegt og snoturt eins og hún
sjálf, málað mildum litum og
húsgögnin ódýr og smekkleg —
gerólík skraninu heima hiá
Rústu.
Hér var allt eins og það átti
að vera. Ég fann hve Jim var
þreyttur — þreyttur á sálinni
— og hve erfitt hann átti með
að taka bækurnar sínar og fara.
Við urðum samferða að skrif-
stofunni minni, þar leit hann
um öxl og veifaði til grann-
vöxnu konunnar sem stóð á
svölunum. Hann hefur víst allt-
af veifað til hennar og hún hef-
ur alltaf beðið eftir honum.
„Phil er einn af þeim ham-
ingjusömu,“ sagði Jim.
„Og það ert þú líka,“ sagði
ég. En ég hefði kannski ekki
átt að segja þetta, því að hann
horf ði hvasst á mig eins og hann
vildi láta mig skilja að mér kæmi
þetta ekkert við. En rödd hans
var vingjarnleg og blátt áfram.
„Það segir þú satt“, sagði hann.
*
Þennan sama morgun rakst
ég á Rústu; hún var að koma
út úr matsölunni þar sem hún
vann. Hún var dugnaðarforkur
og mesta óhemja, en mér féll
vel við hana — betur en við
marga aðra. Hún kom til dæm-
is ekki fram við mig eins og
ég væri gamall vesæll karlfausk-
ur. Hún leit á mig sem jafningja,
sem hún gæti rifist við eða rætt
við í bróðerni eftir atvikum. Nú