Úrval - 01.06.1954, Qupperneq 95

HETJUR I STRlÐI OG FRIÐI
93
Það var rigning og stormhryss-
ingur. Ef ég hefði hlýtt skyn-
seminni, hefði ég átt að vera
kominn heim til mín. Ég var
skóhlífalaus. Það var ljós í dag-
stofunni, en þó ríkti óhugnanleg
kyrrð í húsinu. Enginn svaraði
þegar ég drap á dyr, en dyrnar
voru ólæstar. Ég skimaði var-
lega í kringum mig og ætlaði
ekki að trúa mínum eigin aug-
um. Jim lá fram á skrifborðið,
sem var þakið bókum og blöð-
um í megnustu óreiðu, og grúfði
andlitið í hendur sér. Ég skellti
hurðinni og hann þaut upp eins
og hermaður sem hefur verið
staðinn að því að sofa á verðin-
um. Það var auðséð á andliti
hans að hann var örmagna. Það
voru dökkir baugar undir aug-
unum, en þó var einhver vonar-
bjarmi í þeim.
Það var einkennilegt, að þó
að hann væri fölur og veiklu-
legur, þá var hann jafnframt
unglegri en áður. „Þú kemur
mér á óvart, Iæknir,“ sagði hann
og strauk hendinni um hárlubb-
ann. „En ég er feginn að þú
komst. Hvemig væri að við
fengjum okkur bragð til að ylja
okkur?“
„Ef það er kaffi á könnunni.“
„Það er kaffi á hitabrúsanum.
Rústa sér um það.“
„Ertu farinn að venjast brúsa-
kaffinu ?“
Hann leit kindarlega á mig.
„Maður venst öllu,“ sagði
hann.
Hann fór fram í eldhúsið og
ég heyrði glamra í bollum og
diskum. „Rústa á að sjá um fína
veizlu í kvöld“, sagði hann. „Það
er samkvæmi hjá rektor og mat-
reiðslukonan brást. Ég er viss
um að þau hjónin verða hrifin
af matnum, sem Rústa býr til
— og svo er hann líka franskur
í þokkabót. Hann hló. „Hún er
farin að læra frönsku, svona í
hjáverkum."
Hann kom með kaffið, það var
gott og sjóðandi heitt. Við höfð-
um þörf fyrir það, því að við
vorum orðnir hálf vandræða-
legir. Ég fann á mér að hann
langaði til að segja mér frá ein-
hverju, en streittist þó á móti.
Skyndilega leit hann á mig. Það
var eins og hulu hefði verið svipt
frá og ég sá nakta skelfinguna
í augum hans.
„Læknir,“ sagði hann. „Ég
verð að hætta við námið. Ég
er hættur að geta munað. Ég er
jafnvel hættur að skilja það sem
ég les.“ Ég ætlaði að taka fram
í fyrir honum, en hann brá upp
hendinni. „Ég hef alltaf álitið
að ég hefði sæmilegar gáfur,
en því er ekki lengur til að
dreifa. Ég ætlaði að afreka
eitthvað — gera það sem í mínu
valdi stæði til að bæta úr hörm-
ungunum og eyðileggingunni. —
1 guðsbænum, hlægið ekki að
mér.“
„Mér er ekki hlátur í hug,“
sagði ég.
Hann kreppti hnefana. „Ég
er búinn að vera. Ég er hrædd-
ur. Ég hef oft verið hræddur