Úrval - 01.12.1955, Side 34

ftg hel' séð alltof inörg hryllileg umferðar-
slys. Það er ástæðan til þess að —
Ég er strangur lögregluþjónn.
Úr „This Week“.
A. Hotchner skráði eftir J. Carlson lögregluþjóni.
EG er einn af þeim lögreglu-
þjónum, sem yður geðjast
ekki að. Ég er strangur. Ef ég
stöðva yður á þjóðveginum, læt
óg mér ekki nægja að gefa yð-
ur aðvörun. Hversvegna ekki?
Vegna þess að ég veit, að ef
ég læt yður sleppa svo auðveld-
lega, á dauðinn auðveldari leið
til yðar á eftir.
Ég stöðvaði konu rétt áðan.
Hún ók með 100 km hraða um
krossgötur. Bíllinn minn stóð
við vegamótin, og áður en hann
komst á fulla ferð var hún kom-
in langt í burtu. Ég var tíu mín-
útur að ná henni.
Þetta var ung og lagleg kona,
rösklega þrítug. Hún brosti til
mín og sagði: „Ó, ég hef von-
andi ekki ekið of hratt?“
„Þér ókuð yfir vegamót með
100 km hraða að minnsta kosti,“
sagði ég. „Það kalla ég of hrað-
an akstur. Finnst yður það ekki
líka ?“
„Má vera, en þér þurfið þó
ekki að láta eins og ég hafi
verið að ræna þjóðbankann,"
sagði hún og brosti aftur til
mín svo að skein í perluhvítar
tennur hennar.
Ég tók upp vasabókina mína.
„Ó, nei!“ hrópaði hún. „Þetta
megið þér ekki! Lofið mér nú
að sleppa í þetta skipti, gerið
þér það!“
„Frú mín góð, þér getið spar-
að blíðmælgi yðar,“ sagði ég.
„Er endilega nauðsynlegt að
vera svona strangur?“ spurði
hún. „Ég sem hélt að umferð-
arlögreglan væri svo lipur.“
„Það er eins og á það er
litið, frú, ég er Jíklega það sem
þér kallið strangur — og á ég
að segja yður hversvegna? Fyr-
ir aðeins hálfum mánuði kom
fyrir atvik einmitt við þessí
sömu vegamót. Ung hjón voru
á leið í samkvæmi hjá kunn-
ingjafólki sínu. Kona á yðar
aldri kom akandi eftir annarrí
þvergötunni. Hún var með tvö
Jítil börn í baksætinu — og hún
ók alltof hratt, alveg eins og
þér áðan. Á miðjum vegamót-
unum ók hún á bíl ungu hjón-
anna.
Ég kom á vettvang tveim
mínútum eftir slysið. Það féll í
minn hlut að rífa upp bílhurð-
ina og draga ungu hjónin út úr
framsætinu. Þau voru bæði dá-