Úrval - 01.12.1955, Page 35

ÉG ER STRANGUR LÖGREGLUÞJÓNN
31
in og hryllilega limlest. Þegar
sjúkrabíllinn var farinn og bíl-
flökin höfðu verið dregin burtu,
fór ég heim til ungu hjónanna.
Barnfóstran, sem fengin hafði
verið til að gæta tveggja ára
dóttur hjónanna, opnaði fyrir
mér. Barnið svaf vært uppi á
lofti. Ég hlúði að litlu telpunni
og settist á rúmstokkinn hjá
henni meðan ég var að ná valdi
á tilfinningum mínum.
Því næst varð ég að fara á
spítalann til að yfirheyra kon-
una, sem ekið hafði bílnum er
olli slysinu. Hún var grátandi
— það var nýbúið að segja
henni frá því, að annað barnið
hennar væri dáið. Og hún hafði
drepið tvær saklausar mann-
eskjur og gert barn þeirra
munaðarlaust. Viljið þér enn
að ég sleppi yður, frú?“
Ég hef nú starfað í umferðar-
lögreglunni í ellefu ár og séð
alltof mikið af því, hvernig fólk,
sem situr við bílstýri, limlestir
sjálft sig og þá sem því þykir
vænt um. Þetta er næstum allt
prútt -og elskulegt fólk, sem
aldrei mundi láta sig dreyma
um að fremja glæp. En hér, á
þessari malbikuðu ökubraut, þar
sem ég gegni starfi mínu, er
eins og morðfýsnin nái tökum
á því. En það er vonlaust verk
að fá það til að skilja þetta, fyrr
en um seinan.
Fyrir nokkrum dögum stöðv-
aði ég stóran, nýjan bíl. Hann
ók með 120 km hraða. Maður-
inn sem ók hafði konuna sína
við hlið sér og þrjú lítil börn
aftur í. „I svona umferð,“
sagði ég við hann, „ættuð þér
að hugsa svolítið um líf barn-
anna yðar, þó að þér séuð ber-
sýnilega kærulaus um yðar eig-
ið líf.“
„Hvað kemur yður þetta
við?“ spurði hann. „Kærið mig,
en skiptið yður ekki af því sem
yður kemur ekki við. Ef mig
langar til að drepa börnin mín,
þá er það mál sem varðar mig
einan.“
Ofbýður yður? Þetta eru
hreinustu blíðmæli í samanburði
við margt af því sem aðrir öku-
menn hafa sagt við mig. Og þó
eru þetta sömu mennirnir sem
ég verð að losa úr samanbelgd-
um bílum, með brotinn brjóst-
kassa eftir stýrið, brotna limi
og blóðistokkið, afmyndað and-
lit.
Ég man enn kvöldið þegar
hópur drengja hafði fengið leyfi
til að sitja uppi á heyvagni.
Hann ók löturhægt og skrölt-
andi eftir veginum með tvö
dinglandi ljósker aftan á sér.
Aflmikill bíll kom brunandi og
ók beint aftan á heyvagninn
svo að drengirnir köstuðu í all-
ar áttir. Það þurfti fimm eða
sex sjúkrabíla til að flytja þá
á spítalann.
Ég hjálpaði til að lyfta lim-
lestum barnslíkömunum upp á
sjúkrabörur. Á eftir tók ég
manninn, sem ók bílnum, upp
í bílinn minn og fór með hann
á stöðina. Hann var þekktur