Úrval - 01.12.1955, Síða 66

62
ÚRVAL
kosti hundrað punda virði, en
dauður einskis virði nema tenn-
urnar, sem ef til vill mátti
fá fimm pund fyrir. En ég var
neyddur til að taka skjóta á-
kvörðun. Ég sneri mér að
nokkrum innbornum mönnum,
sem virtust hafa reynslu og
sem höfðu staðið þarna þegar
við komum, og spurði þá hvern-
ig fíllinn hefði hagað sér. Allir
svöruðu eins: að hann skipti
sér ekki af neinum ef hann
væri látinn í friði, en að hann
væri vís til að snúast til árás-
ar ef komið væri nærri honum.
Mér var ljóst hvað mér bar
að gera. Ég átti að nálgast
fílinn þangað til ég væri kom-
inn í um tuttugu metra f jarlægð
frá honum og bíða svo þess hvað
gerðist. Ef hann gerði sig lík-
legan til árásar gat ég skotið
hann, en ef hann léti mig af-
skiptalausan, var hættulaust
að láta hann eiga sig þangað
til stjómandi hans kæmi. En
samtímis vissi ég að ekkert af
þessu mundi gerast. Ég var lé-
leg skytta og akrarnir voru
svo blautir að maður sökk í
leðju í hverju spori. Ef fíllinn
réðist gegn mér og skot mitt
geigaði, mundi mér ekki verða
undan komu auðið frekar en
pöddu sem sér valtara nálgast.
En eiginlega hugsaði ég þessa
stundina minna um sjálfan mig
en hin athugulu, gulu andlit að
baki mér. Því að með augu
þessa mikla mannfjölda á mér
var ég ekki hræddur á sama
hátt og ég mundi hafa verið, ef
ég hefði verið einn. Hvítur mað-
ur má ekki láta sjá á sér hræðslu
í viðurvist innborinna manna
og þessvegna er hann sjaldnast
hræddur þegar svo stendur á.
Eina hugsun mín var sú, að ef
illa færi myndu þessi tvö þús-
und Burmabúar horfa á hvernig
ég yrði eltur og troðinn niður
þar til ég væri orðinn að glott-
andi líki eins og kúlinn uppi
í brekkunni. Ef svona færi, væri
ekkert líklegra en að einhverjir
rækju upp hlátur. Það mátti
ekki koma fyrir! Ég átti aðeins
um einn kost að velja. Ég hlóð
byssuna og lagðist á veginn til
þess að geta miðað betur.
Mannfjöldinn bærði ekki á.
sér. Djúp og lág eftirvæntingar-
stuna steig upp frá ótal brjóst-
um, alveg eins og þegar tjaldið
er dregið frá í leikhúsi. Þeir
áttu þá von á skemmtun þrátt
fyrir allt. Byssan var ágæt,
þýzk með kross sigti. Ég vissi
ekki þá, að þegar maður skýtur
fíl á maður að miða mitt á
railli eyrnanna. Þar sem fíll-
inn sneri hliðinni að mér hefði
ég því átt að miða beint í eyr-
að. En í stað þess miðáði é'g
langt fyrir framan það í þeirri
trú að heilinn væri þar.
Ég heyrði engan hvell þegar
ég hleypti af og fann engan
kipp, en í staðinn bárust mér til
eyrna viðurstyggileg hrifning-
aróp frá mannfjöldanum. Á
augabragði, já á skemmri tíma
en ætla mátti að kúlan væri á