Úrval - 01.12.1955, Síða 67

AÐ SKJÓTA FÍL
63T
leiðinni, varð undarleg og skelfi-
leg breyting á fílnum. Hann
hreyfði sig hvorki né féll, en
sérhver lína líkamans breyttist.
Hann virtist allt í einu vera
orðinn bugaður og samanfall-
inn og ótrúlega gamall, eins og
ofboðsleg sprengiáhrif kúlunn-
ar hefðu lamað hann án þess að
leggja hann að velli. Að lokum,
eftir langan tíma að mér fannst
— sem hefur þó líklega aðeins
verið sekúnda — hneig hann
máttvana niður á hnén. Það lak
slefa úr munninum. Það var
eins og óumræðilegur ellihrum-
leiki hefði komið yfir hann.
Maður gat ímyndað sér að hann
væri mörg þúsund ára gamall.
Ég skaut öðru skoti á sama
stað. Hann hneig ekki niður við
skotið, heldur reis upp, skelfi-
lega hægt, og stóð uppréttur á
veikum, skjálfandi fótunum með
hangandi höfuð. Eg skaut þriðja
skotinu. Það hitti í mark. Það
mátti sjá hvernig sársaukinn
skók líkamann og saug síðast
máttinn úr fótum hans. En þeg-
ar hann féll var eins og hann
risi upp aftur andartak, því að
þegar afturfæturnir létu undan,
reis framhluti líkamans upp
eins og skjálfandi klettur og
raninn teygði sig beint upp eins
og tré. Hann baulaði nú í fyrsta
og eina skiptið. Loks steyptist
hann og svo þungt var fallið,
að jörðin skalf þar sem ég lá.
Ég reis á fætur. Fólkið hafði
tekið á rás framhjá mér út í
svaðið. Augljóst var að fíllinn
mimdi aldrei rísa á fætur fram-
ar, en hann var ekki dauðuiA
Hann dró andann í jöfnum,
löngum og hryglukenndum sog-
um, en bjarghryggur brjóst-
kassans reis og hneig um leið.
Munnurinn var galopinn; ég'
sá langt niður í ljósrautt gin-
ið. Eg beið lengi eftir því að
hann dæi, en andardráttur hans
varð , ekki veikari. Að íokiutn
skaut ég tveim síðustu skotwn
mínum þar sem ég hélt að heil-
inn væri. Blóðið vall fram eins
og rautt flauel, en samt dó
hann ekki. Það komu ekki einu
sinni kippir í skrokkinn þegar
skotin hittu hann og þungur
andardrátturinn hélt áfram án
afláts. Hann var að deyja —
hægum og kvalarfullum dauða
— en fjarri mér, langt burtu,
í öðrum heimi, þar sem byssu-
kúla gat ekki einu sinni gert
honum mein framar. Eg varð’
að binda enda á þjáningar hans
með einhverju móti. Það var
skelfilegt að liorfa á þetta fer-
lega dýr liggja þarna, án þess
að geta hreyft sig og án þess
að geta dáið. Ég sendi eftir
litlu byssunni minni og skaut
hverju skotinu á fætur öðru í
hjartastað og í gin dýrsins.
Það virtist ekki hafa nein á-
hrif. Kvalafull hryglusogin
héldu áfram í jafnri hrynjandi,
líkt og klukka.
Að lokum gat ég ekki afborið
þetta lengur og fór burtu. Seinna
frétti ég að dauðastríð dýrsins
hefði staðið hálftíma eftir að