Úrval - 01.12.1955, Síða 82

78
'ÚRVAL
væri lágvaxin, var hún hreint
ekki ósvipuð hinum góðkunna
kvikmyndaleikara. Andlitið var
jafnbreitt og holdugt, kankvís
vinstri augabrúin hærri en sú
hægri og hnyklar í brúnum, sem
áður en varði gátu breyzt í
feimnislegt bros.
Ekki verður þó með réttu sagt
að Ama væri feimin. Það tók
mig margar vikur að venjast
þeim sið hennar að koma inn
í baðherbergið eftir heitu vatni
meðan ég var í baði. Mótmæl-
um mínum var ekki anzað. Og
meira en það, segja má, að
Ama hafi ekki virt mig viðlits
í marga máriuði •—- nema ef
henni fannst ómaksins vert að
gefa mér illt auga. En Glókoll-
ur var eftirlætið hennar.
,,Hvað er að henni?“ spurði
ég Glókoll. „Er henni illa við
karlmenn?"
„Mundi þér ekki vera það, ef
karlmaður hefði stolið frá þér
öllu sparifénu?"
„Hver gerði það?“
„Kínverskur söngvari í óper-
ettuflokki. Ama varð ástfangin
af honum, en hann strauk með
allt spariféð hennar. Síðan hat-
ar hún alla karlmenn.“
Mig furðaði á því, að tvær
konur skyldu geta sagt hvor
annarri svona langa og fólkna
sögu, þó að þær kynnu tæpast
orð í máli hvor annarrar. Gló-
kollur var þeirrar skoðunar, að
ailir skildu ensku, ef hún væri
töluð nógu hátt. Ama var sömu
skoðunar um sitt mál og báðar
breyttu í samræmi við þessa
skoðun. Því var það, að þegar
austur og vestur mættust í eld-
húsinu á morgnana hljómaði
það eins og sambland af katta-
rifrildi og orustugný. í fyrstu
hlustaði ég með ugg á þessi
hljóð. Þegar Glókollur kom upp
aftur, var ég vanur að spyrja
hvaða hávaði þetta hefði verið.
Konan mín leit á mig skilnings-
lausum augum. „Hávaði? Ég
var bara að segja Ömu hvað
hún ætti að elda til miðdégis-
verðar."
„Skildi hún þig?“
,,Auðvitað.“
Hvernig þær fóru að því að
skilja hvor aðra, vissi ég aldrei.
En síðan hafa þær lært sitt af
hverju úr máli hvor annarrar.
Það tók mig sex mánuði að kom-
ast gegnum bambustjaldið, sem
umlukti hatursfullt hjarta Ömu.
Það var ekki fyrir sjálfráðan
tilverknað af minni hálfu og það
kom stig af stigi.
Fyrst var það kínverski rétt-
urinn mí, sem gerður var úr
núðlum, ýmiskonar grænmeti og
kjöti. Ama var ágætur kokkur,
en fyrirleit steikur, kássur og
annan óskáldlegan, vestrænan
mat. Einu sinni gaf hún okkur
steikt mí. Það var einkar ljúf-
fengt og ég hafði orð á því. Ama
leit þá á mig í fyrsta skipti eins
og einhver vitglóra væri í koll-
inum á mér. (Eftir þetta voru
oft bornir fyrir mig annarlegir
austurlenzkir réttir, og þegar
ég hafði borðað þá, gleymdu