Úrval - 01.12.1955, Qupperneq 94

90
ÚRVAL
arverður, að hann gerir næstum
hvað sem er til að öðlast hann.
Vélaástríða æskunnar er svo
máttug, að hún er orðin félags-
legt og sálfræðilegt vandamál,
sem felur í sér margar hættur.
Æsiáhrifin frá tæknisamfé-
lagi nútímans með hinum hrað-
gengu samgöngutækjum þess,
kvikmyndum, útvarpi og f jölda-
framleiðslu á margskonar varn-
ingi, eru vandamál, sem er lítt
viðráðanlegt heimilum nútím-
ans.
AÐ vera unglingur á gelgju-
skeiði á því herrans ári 1955
er- svo gerólíkt því, sem var
fyrir 30—40 árum, að foreldr-
amir hafa tæpast getað fylgzt
með hinni öru þróun. Djúpið
milli kynslóðanna hefur breikk-
að. Það er því sjálfsagt að
mörgu leyti erfiðara að vera
faðir eða móðir nú en oftast
áður. En við verðum að gera
það sem við getum, og bezt er
líklega að reyna að öðlast raun-
sæjan skilning á ytri uppeldis-
skilyrðum barna okkar og þeim
kröfum sem þaðan koma. Það
verður að brúa djúpið til þess
að við getum mætzt á miðri leið
og skapað tengsl. Við þurfum að
öðlast þekkingu á þeim lögmál-
um, sem þroski barnsins lýtur
og innsýn í hugmyndaheim þess
á hverjum tíma, til þess að hæfi-
legt frjálsræði og festa geti ver-
ið í uppeldinu. Þetta er einmitt
grundvallatratriði í allri geð-
vernd og á engu síður við í upp-
eldi unglinga á gelgjuskeiði.
HVlLDARÞURPI.
Dr. Heim, kunnur læknir í Berlín, var eitt sinn að rannsaka
móðursjúka leikkonu. „Það er ekkert að yður," sagði læknirinn,
„þér þarfnist aðeins hvíldar."
„En góði læknir, litið á tunguna í mér!" hrópaði leikkonan æst.
„Hún þarfnast líka hvíldar," sagði læknirinn stuttaralega.
— Die Auslese.
★
MENÚETT ÚTI Á GÖTU.
Hver hefur ekki komizt í þau vandræði að mæta einhverjum
á götu, sem ekki var hægt að komast framhjá. Þú víkur til
hægri og þá víkur hann til sömu hliðar; þú víkur þá til vinstri
og hann líka . . . þið víkið báðir til hægri á ný, svo til vinstri
o. s. frv.
Maður nokkur lenti eitt sinn í að dansa þennan menúett frammi
fyrir gildri, lágvaxinni konu. Þegar þau höfðu gert fimrn eða.
sex árangurslausar tilraunir til aö komast framhjá hvort öðru,
tók maðurinn ofan hattinn og sagði:
„Viljið þér ekki vera svo góðar að standa kyrr andartak, frú,
þá skal ég revna að stökkva yfir yður . . .“
— Det Hele.