Úrval - 01.12.1955, Qupperneq 101

UPPREISN UM BORÐ
hann af við kojuna. Það kvað
við skerandi óp. Comstock hafði
rekið byssusting'inn á kaf í kvið
Lumbards.
Síðan sneri hann sér að Fis-
her og miðaði byssunni á höfuð
hans. Skotkveliurinn var svo
hár að það var líkast því sem
klefinn hefði splundrast. Com-
stock sveið í augun af púður-
reyknum. Fisher lá dauður í
einu horni klefans.
Comstock stóð andartak í
sömu sporum og virti fyrir sér
verksummerkin. Hann stóð gleitt
og það fór titringur um hann.
Hann hafði framkvæmt fyrir-
ætlun sína. Hann hafði hefnt
sín. Skipið var á valdi hans.
Uppreisnin hafði heppnast —
allt hafði gengið samkvæmt á-
ætlun.
Samúel Comstock hafði nú
öll völd á skipinu. Það þurfti
ekki annað en að líta á náföla
hásetana og Georg Comstock,
sem grét eins og smádrengur,
til þess að samfærast um, að
enginn myndi dirfast að sýna
Samúel Comstock mótþróa.
Daginn eftir blóðbaðið svaf
Comstock, en Payne stýrði skip-
inu. Áhöfnin átti enn bágt með
að trúa að það sem gerzt hafði
væri veruleiki. Hvert stefndi
skipið? Það var ekki auðvelt að
henda reiður á það, því að breytt
var um stefnu á klukkustundar-
fresti. Augljóst var, að Comstock
og Payne einir vissu um ákvörð.
unarstaðinn, og ef til vill var
Payne ekki kunnugt um hann
enn.
I hálfan mánuð var Globe
siglt fram og aftur. Það var sí-
fellt verið að breyta um stefnu,
en það gerði Comstock til þess
að blekkja áhöfnina. í rauninni
hafði hann þegar afráðið að
sigla til eyjaklasa nokkurs og
þangað var stefnt, þrátt fyrir
alla krókana. Comstock og Payne
héldu áhöfninni í skefjum með
harðstjórn og hrottaskap; eng-
inn var öruggur um líf sitt fyrir
þeim. En hinu verður ekki neit-
að, að Comstock sýndi mikla
skipstjómarhæfileika á þessari
siglingu, því að fimmtán dög-
um eftir uppreisina var Globe
komið á ákvörðunarstaðinn,
enda þótt fjarlægðin væri yfir
þúsund mílur. Einn morgun var
hrópað úr reiðanum: ,,Land!
Land!“
Milikóraleyjaklasinn er svo
lágur, að hann sézt ekki nema
í nokkurra mílna fjarlægð, en
hann er stór, yfir hundrað míl-
ur að ummáli. Yzta rifið mynd-
ar geyistóran hring, en fyrir
innan það er stórt lón með
mörgum smáeyjum. Sumar eyj-
arnar voru ekki stærri en litlar
sandeyrar, sem komu í Ijós um
f jöru. Aðrar voru heldur stæri'i,
en hrjóstrugar og sviðnar af
hitabeltissólinni. En á fáeinum
eyjum var dálítill gróður og há
pálmatré. Þar mátti vænta vatns
og vista. Og þar var líka byggð
eyjaskeggja.
Hverskonar menn voru eyja-