Úrval - 01.12.1955, Qupperneq 105

UPPREISN UM BORÐ
101
ust til svefns skömmu eftir sól-
setur. Klukkan tíu varð einum
varðmannanna litið út á lónið.
Skipið sást hvergi.
„Skipið er horfið! Skipið er
horfið!“ æpti vörðurinn og hljóp
heim að tjöldunum.
Eftir stundarkorn voru Payne
og félagar hans komnir niður
í fjöru og rýndu út í myrkrið.
En Globe sást hvergi. Menn
muldruðu eitthvað í barminn,
en enginn þorði að segja upp-
hátt það sem honum bjó í
brjósti: að nú var loks von um
björgun. Það gætu liðið mán-
uðir, ef til vill ár. En það myndu
áreiðanlega berast fregnir af
þeim og björgunarskip yrði sent
til eyjarinnar, fyrr eða síðar.
Payne og hinir fjórir, sem
tekið höfðu þátt í uppreisninni,
urðu daufir í dálkinn við þessi
tíðindi. Þeir vissu að snaran beið
þeirra, ef þeim yrði bjargað.
Payne var kominn á stjá í
bítið um morguninn eftir. Hvala-
bátarnir tveir lágu enn í fjör-
unni. Payne skipaði nú mönnum
sínum að rífa annan bátinn og
smíða þilfar á hinn úr viðnum.
Ætlun hans var að sigia á endur-
byggða bátnum til að leita að
annarri eyju, þar sem þeir væru
öruggari. Hann sagði félögum
sínum hinsvegar, að eyjar-
skeggjar kynnu að hrekja þá á
brott. Hann hélt að hann væri
að ljúga, þegar hann sagði þetta
En orð hans reyndust sönn.
I fyrstu voru eyjarskeggjar
eins vingjarnlegir við skipverja
og áður. En á þessu varð fljót-
lega mikil breyting. Þeir höfðu
verið vanir að fá gjafir, en nú
voru þeir reknir burt með
skömmum, ef þeir voru að
snuðra kringum tjöldin. Ef þeir
reyndu að hnupla einhverju, sem
þeir sáu liggja úti við — slíkt
var ekki talið saknæmt í þorp-
inu þeirra — þá var þeim ógn-
að eða þeir barðir. Samt sem
áður gerðu skipverjar sigheima-
komna í þorpinu og hrifsuðu allt
sem þeir gimtust.
Þannig leið vika. Eyjarskeggj-
ar virtust sætta sig við ójöfnuð-
inn án þess að hyggja á hefndir.
En það voru tveir menn í hópi
skipverjanna, sem ávallt hegð-
uðu sér prúðmannlega. Þeir
voru báðir komungir menn.
Annar þeirra, William Lay frá
Connecticut, komst í vinfengi
við öldruð hjón, en hinn, Cyrus
Hussey að nafni, gerðist vinur
fyrirmannlegs öldungs, sem
kominn var frá annarri kóral-
eyju, til þess að skoða hvítu
mennina. Vinir hinna ungu
manna sögðu þeim, að eyjar-
skeggjar væru bæði hryggir og
reiðir og væru að undirbúa refsi-
aðgerðir á hendur skipverjum.
En þegar Payne voru sagðar
þessar fréttir, neitaði hann að
trúa þeim.
Payne og hin nýskipaði fyrsti
stýrimaður hans, John Oliver,
fóru hinsvegar á kvennaveiðar
á eigin spýtur. Þeim gekk vei
að ná í tvær stúlkur — sumir