Úrval - 01.12.1955, Síða 108

104
tJRVAL
skruppu til einhverrar annarr-
ar eyjar í nágrenninu.
Smámsaman fóru eyjar-
skeggjar að líta á hvítu piltana
sem heimamenn, en þó hafði
hvor alltaf nokkum beyg af hin-
um. Ekki fengu þeir Lay og
Hussey að vera saman. Hussey
var fljótlega fluttur á aðra eyju.
Að vísu hittust þeir endrum og
eins, en var varla leyft að taía
saman. Þeir urðu að hætta að
klæðast skyrtu og buxum, en
fengu þess í stað strápils eða
mittisskýlu. Og þeir urðu að
, ganga berfættir á hvössu kóral-
grjótinu.
Hvorki eyjarskeggjar né hvítu
mennirnir gátu sigrazt á tor-
tryggninni. Dag nokkurn, sex
mánuðum eftir blóðbaðið, urðu
eyjarskeggjar mjög æstir og
óttaslegnir. Lay komst fljótlega
að orsökinni: Stórt skip kom
af hafi og sigldi fyrir fulium
segium í átt til eyjarinnar. Þeg-
ar skipið var komið upp undir
land, felldi það seglin. Eyjar-
skeggjar fluttu þegar báða
hvítu mennina á brott og komu
þeim fyrir í öruggum felustað.
Alla nóttina biðu þeir milli von-
ar og ótta, umkringdir vopnuð-
um villimönnum, og reyndu að
hugsa upp eitthvert ráð til þess
að láta aðkomumennina vita af
sér, þegar þeir kæmu í land
daginn eftir.
En það fór enginn í land af
seglskipinu. Skipstjórinn hefur
sennilega haft. illan bifur á eyj-
unni, því að hann létti akkerum
um kvöldið og sigldi á brott.
Morguninn eftir sást ekki einu
sinni á siglutoppa skipsins. Þeir
Lay og Hussey komust aldrei að
því, hvaða skip þetta var. Eftir
nokkra daga voru eyjarskeggj-
ar orðnir rólegir, og þeim félög-
um var sleppt úr prísundinni.
í júnímánuði 1824 sigldi hval-
veiðiskip inn á höfnina í Val-
paraiso. Skipið var illa til reika
og þakið hrúðurkörlum. Seglin
voru í tætlum og málningin
flögnuð og það voru ekki nema
sex menn um borð. Letrið á
skutnum var svo máð, að tæp-
lega var hægt að greina nafn
skipsins: „Globe, Nantucket“.
Ameríski ræðismaðurinn í borg-
inni sá sig til neyddan að setja
mennina í járn, þegar þeir höfðu
skýrt frá morðunum og upp-
reisninni. Nýr skipstjóri tók við
stjórn skipsins og síðan var því
siglt heim til Nantucket. Þar
biðu hinir sex sjómenn dóms.
En það var talið nauðsynlegt
að leiða fleiri vitni, áður en dóm-
ur væri kveðinn upp. Það varð
að finna eyjuna sem uppreisnar-
menn dvöldust á, en til þess leit-
in mætti bera árangur, var ó-
hjákvæmilegt að senda herskip
þvert yfir Kyrrahafið. Slíkt var
ekkert smáræðis fyrirtæki á
þeim tímum, en hinsvegar varð
ekki slakað á þeirri meginreglu
sem gilti um uppreisnir á sjó,
að elta hina seku miskunnar-
laust uppi og refsa þeim. Menn-