Úrval - 01.12.1955, Qupperneq 114

110
ÚRVAL
visu voru ágætir til trúarvakn-
ingar í bili. En slíkar kennisetn-
ingar tapa gildi sínu smátt og
smátt og falla að lokum mátt-
lausar niður, nema síðar sannist
að þær eigi raunverulegar ræt-
ur og drög í okkar skynjanlega
lífi — jarðlífi.
Öll hefur blessuð trúin sitt
gildi, afskaplega mikið gildi.
Hún byggir upp heila heima og
heilsteypta menn og einmitt
þessvegna er ekki þýðingarlaust
að reyna. að gera sér ljóst hvort
þetta er þarna, þetta sem trúað
er — þetta hinum megin. Allt
getur þetta farið eftir vinsam-
legri áætlun fram í andlátið, og
mætti þá kannski segja, að fyrir
einstaklinginn væri mikill sigur
unninn.
En skyldi nú þetta „hinum
megin“ ekki vera þar, hvað skal
þá segja um þá blessuðu trú?
Byggði hún upp mannlífið eins
og vera bar? Var því ekki ein-
lægt skipað til annars flokks,
á. fremur ömurlegan fáráða-
bekk — en hinum megin allt
í fyrsta. flokks „standi“, þar sem
höfuðmálum kvað vera skipað
og sáluhjálpin tryggð. Kennir
ekki átakanlegs misréttis milli
þessara tveggja heima ? Er ekki
hægt að sætta og sameina þessi
tvö ríki? Eða er þessi tvískipt-
ing kannski einber ímyndun —•
trú án náttúrlegra raka? Bezt
að fara sér hægt um furðunn-
ar rann og sjá hvað setur.
Hvað um skyldurnar, ábyrgð-
ina þroskann, manngildi og líf-
ræna framvindumöguleika ? Er
ekki hægt að gera þessum við-
fangsefnum full skil hér í ríki
mannlífsins — hérna megin?
Hvað mundi því til fyrirstöðu
að flytja höfuðsvið trúarinnar
inn á mannlífið — brúa bilið
milli guðs og manna? Það er
þetta sem vantar, hefur ávallt
vantað til þess að eitt ríkið efld-
ist ekki á kostnað annars. Jarð-
lífið er vanrækt, hitt lífið ífært
furðulegasta ódáinsljóma, á
kostulegasta undralandi.
Hver gæti látið sér til hugar
koma, að guð mundi amast við
því, að við börnin hans flyttum
nokkuð af þessum ljóma, þess-
ari dýrð, inn í okkar vanrækta
líf? Hann mundi ekki gera sig
sekan um afbrýðisemi. En hvað
þá um hina miklu trú — leiðar-
og leitarljós mannsandans?
Mundi þar ekki hætta á ferðum ?
Síður en svo. Ekkert gerist ann-
að en það að minnka bilið milli
guðs og manna, sameina tvo
heima, sem að ófyrirsynju hafa
verið sér’skorðaðir, en eru raun-
verulega einn og sami heimur-
inn.
Hversu auðugt er ekki mann-
lífið, sjálfstætt og fjölskrúðugt.
Er kannski ekki hægt að byggja
á því göfuga og þroskavænlega
trú um gildi þess, frama og
gengi, um allar aldir?
I ritningunni hermir: Guð
skapaði manninn í sinni mynd
— að sjálfsögðu jafnt andlega
sem líkamlega. Þennan guðs-
neista, þessa guðsmynd þarf að