Úrval - 01.12.1958, Blaðsíða 100

ÚRVAL.
að flæma mig úr rúminu með
því að láta mig blygðast mín.
Þau söfnuðu saman frændum og
frænkum og öðru skyldfólki úr
öllum áttum. Fyrst reiddi móð-
ir mín fram mat handa þessu
fólki. Ég heyrði í því í næsta
herbergi, það glamraði í disk-
um, brakaði í stólum og small
í gómum. Ég vissi hvenær það
fór að tala um mig, því að þá
fór það að pískra.
Þegar það hafði setið lengi
og pískrað, kom öll hersingin
inn í herbergið mitt og hegðaði
sér eins og það væri safn og
ég sjaldgæfur sýningargripur.
Svo fór Ike frændi eða Minnie
frænka að skríkja og sagði:
„Jæja, Bill mér er sagt að þér
þyki gaman að vera í rúminu."
,,Já,“ sagði ég. ,,Ég er þreytt-
ur.“
„Ertu að hugsa um að liggja
lengi?“
„Þangað til ég er orðinn út-
sofinn.“
Þá kinkaði fólkið kolli hvert
til annars eins og það hefði gert
einhverja stórkostlega uppgötv-
un. Það varð hátíðlegt á svipinn
og færði sig nær rúminu. „Þetta
er ekkert grín, Bill, foreldrar
þínir eru áhyggjufullir út af
þér.“
„Það er ekki meiningin að
þetta sé neitt grín. Mér þykir
leitt að þau skuli vera áhyggju-
full.“
„Sérhver maður hefur skyld-
ur,“ sögðu þau. „Hann á að
vinna sómasamlega fyrir sér,
VÖGGUVlSA
gifta sig og ala upp börn.“
„Hvers vegna?“ spurði ég.
Það var sama hvort persón-
an var hávaxin eða lágvaxin,
feit eða horuð, ung eða gömul,
allt fólkið setti upp sama
hneykslunarsvipinn, það var
eins og ég hefði hrækt fram-
an í það. Enginn svaraði spurn-
ingu minni.
Fólkið þyrptist aftur saman
úti í horni. Ef það var skyld-
fólk föður míns, þá sagði það:
„Hann hefur þetta áreiðanlega
ekki frá honum Dave. Hann er
enginn letingi", og um leið gaf
það móður minni hornauga.
Ef það var skyldfólk móður
minnar, þá sagði það: „Hann
hefur þetta ábyggilega ekki frá
henni Dóru. Svona nokkuð
þekkist ekki í okkar ætt,“ og
um leið gaut það augunum illi-
lega til föður míns.
Veslings pabbi gamli stóð
einn sér og hrissti höfuðið, og
það var auðséð, að hann blygð-
aðist sín. Ég kenndi reglulega
í brjósti um hann.
Þegar heimsókn ættingjanna
bar engan árangur, hófu þau
aðra stórsókn. Þau reyndu að
hrekja mig úr rúminu með því
að svelta mig. Fram að þessu
hafði rnóðir mín alltaf fært mér
matinn í rúmið, á hverju sem
gekk. Hún var kona af gamla
skólanum og lagði mikía á-
herzlu á mat, góðan mat. Þegar
hún hætti að færa mér matinn,
vissi ég, að það var örþrifaráð.
Þau minntust aldrei á það. Hún
90