Úrval - 01.12.1958, Blaðsíða 105

F JÁRS J ÓÐURINN
ÚRVAL
vel fyrir, og þeir tókust í hend-
ur upp á það og drukku heilla-
skál, og sama kvöldið bauð
Ralph Láru í mat á dýru veit-
ingahúsi.
Við matborðið ákváðu þau að
svipast um eftir stærri íbúð,
eignast barn og kaupa notaðan
bíl. Þau tóku gleðitíðindunum
með mestu rósemi, því að þau
höfðu alltaf verið að búazt við,
að eitthvað þessu líkt ætti eftir
að koma fyrir. Þeim fannst
borgin örlátur staður, þar sem
mönnum var annað hvort laun-
að með skyndilegum og verð-
skuld'-:ðum heiðri sem þessum
eða með duttlungafullum uppá-
finningum dómstólanna, sér-
vizkulegum og umfangsmiklum
viðskiptaævintvrum, óvæntum
arfi eða öðrum hugdettum
hamingjunnar. Eftir matinn
gengu þau um í Central Park
í tunglsljósinu, og Ralph reykti
vindil. Seinna um kvöldið, þeg-
ar Lára var sofnuð, sat hann
við opinn svefnherbergisglugg-
ann í náttfötunum.
Sú undarlega spenna, sem
borgarloftið virðist þrungið af
eftir lágnættið, þegar varðmenn
og drykkjurútar hafa líf henn-
ar í hendi sér, hafði alltaf fall-
ið honum vel í geð. Hann þekkti
nákvæmlega öll hljóð götunnar
að nóttu til: ískrið í hemlum
strætisvagnanna, eimpípurnar í
fjarska og nið vatnsins, sem
hvirflaðist hátt í loft upp —
nið vatnsins, sem knýr mylnu-
hjólið — klið ótal bergmáls-
radda, fannst honum, því að
enda þótt hann hefði oft heyrt
þetta hljóð, hafði hann aldrei
getað gert sér grein fyrir, hvað-
an það kom. Nú heyrði hann
þetta allt miklu skýrar en áð-
ur, því að þessa nótt barst
vængjaþytur örlaganna að eyr-
um hans.
Hann var tuttugu og átta
ára; fátækt og æska voru óað-
skiljanlegir þættir í lífi hans,
en bráðlega mundi það hvort
tveggja verða liðin saga. Það líf,
er þau nú voru að segja skilið
viö, hafði ekki verið erfitt, og
hann hugsaði með viðkvæmni til
skítuga borðdúksins á ítalska
veitingahúsinu þar sem þau
borðuðu venjulega á hátíðisdög-
um, og ánægjusvipsins á Láru,
þegar hún hljóp úr neðanjarðar-
ganginum út að biðstöð strætis-
vagnanna á regnvotu kvöldi.
Þau voru nú að hverfa frá þessu
öllu. Skyrtukaup í kjallarabúð-
um, biðraðir hjá kjötkaupmann-
inum, gosdrykkir, sótugar
páskaliljurnar, sem hann hafði
fært henni á vorin, þegar páska-
liljur voru ódýrar — allt voru
þetta augljósar táknmyndir fá-
tæktarinnar, og þó að minning-
amar vektu Ijúfar kenndir í
sál hans, var hann feginn, að
þessu lífi skyldi nú senn vera að
ljúka.
Lára sagði upp vinnunni, þeg-
ar hún varð barnshafandi. Það
leit verr út með endurskipu-
lagninguna og nýju stöðuna
hans Ralphs, en Whittemore-
95