Úrval - 01.03.1970, Blaðsíða 40

38
ÚRVAL
út og að aðrir fari ekki inn, en
þangað eiga lögmæt erindi.
Á stóru torgi fyrir utan múrana
sér maður hið fjölskrúðuga austur-
lenzka götulíf í fjölbreytilegum
myndum. f einu skúmaskotinu við
múrinn stendur einn af hinum
frægu sagnaþulum. Umhverfis hann
er fjölmennur áheyrnarhópur. Þetta
er gamall maður og hann er blind-
ur. Þegar hann brosir skín í langar,
heiðgular hrosstennur, og hann er
leikinn í þeirri list að teygja sögur
sínar á langinn, þannig að þær virð-
ast næstum endalausar. Hann er
ekki tímabundinn og áheyrendur
hans hafa sömuleiðis nægan tíma.
Þeir klappa ákaft í hvert skipti, sem
hann afhjúpar eitthvert mikilsvert
atriði sögu sinnar.
Skammt frá honum er svartur
karl. Fyrir framan hann eru slöng-
ur í lágri körfu. Öðru hverju tek-
ur hann einhverja slönguna upp og
lætur hana læsa tönnunum í beran
handlegg sinn. Það fór hrollur um
fólkið, sem á þetta horfði, en mað-
urinn bara brosti. Hann segist vera
ónæmur fyrir þessu, og segir, að
allir geti orðið það! Maður þurfi
ekki annað en að taka svolítið af
töframeðali, sem hann eigi í fórum
sínum, og þá sé maður öruggur gegn
bitum þessara baneitruðu skriðkvik-
inda, það sem eftir er ævinnar.
Jafnskjótt, sem maður er kominn
inn fyrir múrinn, sem umkringir
„lokuðu borgina“ er maður um-
kringdur af konum. Þær eru bæði
ungar og gamlar, flestar arabiskar.
Á enni þeirra er tattóveraður stimp-
ill. Klæðaburður þeirra er furðu-
legur. Það sem fyrst og fremst
greinir þær frá kynsystrum sínum
utan múrsins, og gefur til kynna
hve lágur sess þeim er skipaður, er
að þær bera ekki slæðu fyrir and-
liti. Klæði þeirra eru yfirleitt sam-
anstagaðar tuskudruslur úr þunn-
um og ómerkilegum efnum, sem oft
eru hér um bil gegnsæ. Þetta er
ekki ósvipað grímubúningum, sem
hvorki fylgja duttlungum Diors eða
annars tízkuherra.
Þegar komið er inn fyrir múrinn
og inn í Bousbir kemur maður á
stórt torg, sem er umkringt fagur-
lega gerðum bogagöngum í klass-
iskum stíl. En það er líka öll sú
fegurð, sem þarna er að finna. Nú-
tímatækni hefur komið hér nokkuð
við sögu og ef til vill ekki í sem
ákjósanlegastri mynd. Þarna glym-
ur í eyrum tvist og flamenco tón-
list, sem óneitanlega stingur í stúf
við aðstæður allar og umhverfi.
Borgin greinist síðan út frá þessu
stóra torgi. Strætin eru mjó og
krókótt, og þetta er sannkallað völ-
undarhús. Byggingar eru hrörlegar,
og ekki allar virðulegar.
Daunillt skólpræsi er í miðju
hverrar götu. Húsin eru lág og yfir-
leitt sambyggð. Konurnar reyna
hvað þær geta til að lokka gestina,
sem að garði ber, inn í húsin, þar
sem á boðstólum er arabiskt te með
krossmyntarlaufum, sem þær hafa
farið höndu.m um. Svo er manni
gefið teið í bolla, sem sannarlega
væru þess virði að fara með þá
heim og geyma þá sem minjagripi.
Konurnar eru aðgangsharðar og
samkeppnin milli þeirra er hörð.
Þær ráðast á menn og beita öllum
hugsanlegum brögðum og ómældri