Úrval - 01.03.1970, Blaðsíða 57

ELSKHUGI KATRÍNAR MIKLU
55
og fleiri en tvö feit embætti, sem
hann þurfti ekki einu sinni „að
standa reikningsskil“ á.
Það var sannkölluð ástríða Katr-
ínar drottningar að lokka unga
menn til fylgilags við sig. En þetta
var engan veginn ódýrt gaman hjá
henni. Það hefur verið talið, að
þetta hafi kostað hana 100 milljón
rúblur í beinhörðum peningum. Og
Orloff var ekki sá ódýrasti, enda
entist hann henni lengst.
Orloff átti að vera talsvert bund-
inn samkvæmt vilja drottningar.
Hann varð að búa í „friðilsíbúð-
inni„‘ sem Katrín hafði látið gera
í Vetrarhöllinni. Föst dagskrá var
honum ákveðin fyrir dag hvern.
Klukkan tíu að morgni átti hann
að ganga á fund drottningar. Hann
varð að aka út með henni, borða
með henni, hann mátti aldrei fara
út einn og ekki taka á móti heim-
sóknum. Og á kvöldin varð hann
að fylgja drottningunni til sængur.
Þessi tilvera var Orloff ekki að
skapi. Hann þverbraut öll boðorð-
in — nema það síðasta! Hann fékk
nægan tíma til að sinna öðru kven-
fólki og þjóra svo ósleitlega, að
mönnum blöskraði, og kölluðu Rúss-
ar þó ekki allt ömmu sína í þeim
efnum í þann tíð.
En þetta hátterni var honum ekki
hættulaust. Hann vissi, að ekki
þurfti nema bendingu frá Katrínu
til þess að dagar hans væru aldir.
En hví skyldi hann bera kvíð-
boga fyrir morgundeginum. Dagur-
inn í dag var honum nóg. Orloff
var maður hinnar líðandi stundar.
Honum tókst sem sagt að halda
draug framtíðarinnar í hæfilegri
fjarlægð. Þó leyndist óvissan djúpt
í sál hans. Þess vegna spilaði hann
djarfar. Katrín var í fyllra mæli
herra lífs og dauða en einvalds-
herrar nútímans.
Einhverju sinni kom lögreglu-
stjórinn í St. Pétursborg inn til
kaupmanns nokkurs. Lögreglustjór-
inn afsakaði sig, — en erindi hans
var það, að drottningin hafði kraf-
izt að fá kaupmanninn —- útstopp-
aðan! Hann yrði að koma með lög-
reglustjóranum tafarlaust og láta
stoppa sig út. Skjálfandi af hræðslu
fór kaupmaðurinn umyrðalaust með
lögreglustjóranum. Fyrst drottning-
in heimtaði þetta, varð ekki með
nokkru móti hjá því komizt. Vilji
hennar var lög.
Nú bárust boð frá dýragarðinum,
þar sem verið var að stoppa kaup-
manninn út, fyrirspurn til drottn-
irigarinnar, hvort hún vildi láta
setja gleraugu í hann. Þá uppgötv-
aðist að farið hafði verið nafna-
villt. Drottningin kærði sig kollótta
um kaupmanninn, en hann hafði
heitið sama nafni og eftirlætishund-
urinn hennar, Adrjúska, sem hrokk-
ið hafði upp af nýlega. Það var
hann, sem hún vildi láta stoppa
út.
Svona var réttarfarið, þar sem
Orloff lék sér að eldinum. Án þess
að hann hefði hugmynd um var
það að þakka andlegu sleni hans
og elgeru skeytingarleysi um stjórn-
mál og áhugaleysi um völd, að hann
hélt stöðu sinni sem „persónulegur
aðstoðarforingi" svona lengi og
enda þótt har.n launaði milljónirn-
ar, sem Katrín jós yfir hann með
því að halda hóp af hjákonum beint